A REXENERACIÓN

As maiorías sociais en España non saben como deixar atrás a dramática definición que facía Sartre do individuo cando afirmaba que unha persoa é o que fai co que fixeron dela. O que fixeron, ou quixeron facer, coas clases populares é sometelas ao cinismo das aparencias. España é unha caixa de sombras chinesas e a política, ou a súa suplantación, un repertorio de consignas que intentan sobrevivir á auténtica realidade.

Unha sociedade onde as vítimas non existen porque os culpables sempre negan o crime. ¿Como sobreviven os desempregados maiores de 55 anos sen subsidio, os anciáns con pensións de fame, os mozos sen futuro, os traballadores con soldos míseros, os enfermos sen asistencia? Eles non son parte desa realidade onde a corrupción é o motor dos negocios e a economía a arte de que a estafa adquira un nome decente. Por iso, cando o poder nos di que as cousas van ben non se refire ás vítimas que como escribía Ana Ajmátova "ata para morrer deben facelo en silencio. " Esa poboación subxacente, segundo a ácida terminoloxía de Thorstein Veblen, é aniquilada cada día polo mesianismo demoníaco dunha verdade que impón a cobiza e a censura do diñeiro.

Cando o ocaso dun réxime non se desencadea por vicios ocasionais, senón por aqueles que o constitúen, é case imposible calquera tipo de rexeneración sen que implique a quebra definitiva do sistema político. Pódense redefinir os contornos pero non a esencia. Abolida a cidadanía como portadora de dereitos a favor, volvendo á xerga de Veblen, do interese das persoas substanciais -elites- o déficit democrático é uns dos trazos, como nos indica Chomsky, que nos diagnostica a presenza dun Estado falido. Pero de toda esta crise poliédrica e metastatizada, a ambigüidade da esquerda é un dos elementos máis paradoxais. Desterrada a ideoloxía do seu rego sanguíneo pola adaptación a un sistema que nega o modelo de sociedade que debería propugnar, é incapaz de redefinir un pensamento crítico que interpretando unha realidade que resulta tan inxusta, a transforme.
Non obstante, para sobresandar a indiferenciación política da esquerda maioritaria coas forzas conservadoras percibida pola cidadanía, que non se identifica co pragmatismo administrativo dun socialismo que pasou de ser un partido ideolóxico a un ente de xestión, sería necesario un partido socialista capaz de vertebrar o seu dinamismo mediante o debate interno, o respecto á discrepancia, a consolidación dunha auténtica democracia e liberdade de pensamento. En xeral, tal transformación ten que promover un criterio diferente para a selección dos seus responsables, onde a intelixencia, o sentido crítico, a independencia non sexan defectos para a promoción política e, en cambio, enténdanse como virtudes o seguidismo, a falta de criterio e a tendencia a obedecer.
É un momento histórico, político e social en cuxo contexto o atrezzo é incapaz de esconder por máis tempo a dor humana e onde a esquerda non pode ser unha simple corrección ao radicalismo conservador. A cidadanía presente que se quedou sen voz, sen instrumentos políticos de autodefensa ante un sistema cada vez máis impermeable ás demandas e necesidades das maiorías sociais e onde o socialismo corre o risco de converterse nunha esquerda falida nun Estado falido no seu afán de ser unha alternancia en lugar dunha alternativa a un réxime de poder en decadencia. J.A.M.