Achégase o momento. Os derrotados irán deixando paso a Núñez Feijoo, que dentro de dúas semanas será investido presidente da Xunta. Conseguiu nas urnas unha vitoria inapelable, que tombou a Touriño, a Quintana e os mitos ao redor da maioría absoluta de Fraga en 1989 fronte ao tripartito de Laxe. pasaron vinte anos, demasiado tempo, e todo cambiou. Galicia, moitísimo, e máis que farao coa crise. Os marróns que esperan a Feijoo na presidencia son abundantes. Aquí van dez: Cumprir expectativas: Os traballadores non senten representados polos sindicatos; os empresarios, tampouco pola patronal; e unha maioría, tampouco polo Goberno de Zapatero. É a crise, que agudiza o sentido crítico e queima liderados políticos como rodas un bólido de F-1. Feijoo xerou ilusión e gañou, pero enfronte vaise a atopar cunha sociedade máis esixente, desconfiada da política e, como mostrou o 1-M, predisposta ao cambio á primeira que a defraudan.
Fuxir da tentación: Todos temos gañas, ansiedade, de ver luz ao final do túnel. No Congreso fan bromas con que o problema en España é que esa luz é a do faro dun camión que vén de cara, conducido por Zapatero. Coa UE en retirada e un Goberno central noqueado, o desasosego innato ao cargo tentará a Feijoo a facerse pasar por Merlín. Pero os magos son lendas, e a Xunta ten instrumentos limitados e capacidade liliputiense para investir un cambio de ciclo na economía mundial. A Núñez Feijoo correspóndelle amortecer os efectos e, sobre todo, sinalar con perspectiva o camiño cara á luz. Se el pretende ser a luz, acabará como outro faro zigzagueando no túnel.
Austeridade solidaria: O Audi de Touriño ou as cadeiras de deseño para os conselleiros son auga pasada. Con todo, a austeridade que enarborou Feijoo fronte aos dispendios do bipartito obrígalle a moito máis que a cambiar de coche ou de cadeiras. Chega á Xunta nun momento no que son multitude os galegos que miran máis que nunca en que gastan os seus euros, se é que aínda quedan agora a fin de mes. Son votantes que van mirar máis que en anteriores lexislaturas en que se gastan os seus impostos.
Sen sectarismo: Feijoo quere incluír a algúns independentes no seu Goberno, aínda que iso non supón que as decisións sexan menos partidistas. Como o camiño faise ao andar, a superación do sectarismo político cun «Goberno para todos» só faise paso a paso. Decreto a decreto. E cambiando hábitos do bipartito, do fraguismo, do tripartito e ata da época de Albor.
Polo ben común: En diñeiro non pode cuantificarse, pero é unha das decisións máis complexas que agardan a Feijoo: derrogar o decreto do galego sen converterse en verdugo. O Estatuto impón ao presidente unhas obrigacións na defensa dos símbolos da comunidade (o idioma o primeiro) irreconciliables co maximalismo de Galicia Bilingüe, a cuxas manifestacións son asiduos políticos do PP. O acerto esixe promover o galego sen intimidar, pero sen descanso por ser un ben común en risco de extinción.
Saldar débedas: Austeridade, pluralidade e decreto do galego foron tres eixos do discurso electoral do novo presidente. En campaña, en forma de «contrato» ou de promesa, (ver foto) contraeu outros compromisos cuxa realización depende máis da evolución da crise económica que da capacidade de xestión do seu equipo: pagar a provedores en 45 días, garantir por lei (e cumprila, suponse) un máximo de espera nas listas do Sergas, crear unha praza de gardería para cada neno e rebaixar impostos.
Saldar herdanzas: Ademais das débedas contraídas a vontade, Feijoo herda outras sen saldar, por acción ou por omisión dos seus antecesores: as oquedades do Gaiás, o colapso do tratamento do lixo ou o despoboamento rural figuran nunha lista que ocupa máis dun par de folios.
Oposición ferida: A Feijoo espéralle no Parlamento unha oposición desorientada, resentida e en campaña. Porque saímos das autonómicas pero nos metemos nas europeas. Os pactos parlamentarios para reformas serias que esixen consenso deberán esperar a que PSOE e BNG maduren a derrota e reconstrúan os seus cadros dirixentes.
Cohabitación baixo sospeita: As relacións institucionais coas cidades estarán presididas pola desconfianza. En ningunha delas goberna o PP, e os seus sete alcaldes viron en Feijoo as orellas do lobo que tamén pode comer a varios deles nas eleccións municipais, para as que xa só faltan vinte e seis meses.
No país do átomo: Trinta anos de presidentes autonómicos non lle extirparon a Galicia a bicha que leva dentro: o minifundio. Fixéronse concentracións parcelarias, pero se atomizaron universidades, auditorios, aeroportos, parques industriais. Galicia é unha versión moderna do minifundismo agrario por culpa, en parte, da Xunta á que agora chega Feijoo.
La Voz
Ningún comentario:
Publicar un comentario