O canto do cucoA primaveira silenciosa é o título dun peculiar best-seller , escrito nos anos sesenta pola bióloga americana Rechel Carson, que se convertería en libro de cabeceira do entón incipiente movemento ecoloxista. O que se utiliza agora como metáfora do que pode suceder se mantemos o empeño en esnaquizar o espazo no que vivimos naceu, con todo, como expresión precisa das consecuencias do uso intensivo en EE.UU. de pesticidas altamente tóxicos. O DDT entrou na cadea trófica e matou ás aves que coas súas trinos anunciaban o fin do inverno.
Nos bosques dalgunhas zonas de Galicia non se escoitou esta primaveira o canto do cuco, segundo contábanos fai uns días un experimentado ornitólogo que coñece ben o medio natural galego. Pode ser algo conxuntural, pero o silencio do ave puidese ser tamén o aviso de que algo non vai ben. As rías non están saneadas, os ameneiros das ribeiras están enfermos e hai pragas que afectan a eucaliptos, piñeiros e carballos.
Poida que non lle deamos demasiada importancia á desaparición duns cantos bosques de ribeira, refuxio de aves e protección de regachos. Tampouco en Estados Unidos inquietou demasiado nos anos cincuenta a elevada mortaldade de ardillas. Algo máis preocupou á poboación cando empezaron a morrer os gatos que tiñan como mascotas. Pero non se puxo remedio ata que se tivo a certeza de que o incremento dos casos de cancro de mama e os problemas de fertilidade estaban relacionados cos pesticidas utilizados para acabar cos escaravellos.
Para moitos, darlle importancia ao canto do cuco é unha excentricidade de quen teñen resoltas as necesidades máis perentorias. Con todo, a confirmación de que a especie non volve aos nosos bosques podería traer o mesmo agoiro que o xílgaro que non regresa do interior dunha mina. A primaveira silenciosa é unha estación inhóspita.
Ningún comentario:
Publicar un comentario