O XUÍZ QUE É "MÁIS QUE AMIGO"

De la Rúa está cada vez máis só. Os seus continuos encomios ao presidente valenciano e as súas críticas ao Executivo socialista erosionan a súa imaxe

O percorrido do caso Gürtel en Valencia puxo no ollo do furacán a Juan Luís da Rúa, presidente do Tribunal Superior de Xustiza da Comunidade Valenciana (TSJCV). Dixo sentirse "feliz" de que Francisco Camps consideráselle "máis que un amigo". E non considerou que nin iso nin outras proximidades co presidente autonómico fosen motivo para absterse do caso no que Camps estaba imputado por suposto delito de suborno. Asinou o arquivo do caso. Ademais, decidiu, xunto aos maxistrados Juan Montero e José Francisco Ceres, ignorar un informe policial que, ademais de incluír novos datos sobre os traxes e outros agasallos comprados en Milano e Forever Young, destapa un posible financiamento ilegal do PP valenciano a través dunha trama de facturación opaca con Orange Market (mercantil fundamental no caso Gürtel) e polo menos seis construtoras.
Da Rúa (Salamanca, 1943) foi, din os de máis percorrido na carreira xudicial, un "moi bo" xuíz de instrución e un "brillante" maxistrado do Social. Era, contan, xunto aos tamén maxistrados Francisco Pérez e Gonzalo Moliner, dos máis próximos á realidade do traballador nos preitos, cun certo aire "paternalista". Máis de 50 xuíces en exercicio foron preparados por el. E moitos, hoxe, non lle recoñecen. De la Rúa asinou o arquivo definitivo da causa, a pesar dos indicios que detallou o maxistrado do seu mesma sala, José Flors. A moitos maxistrados, a súa intervención neste caso irrítalles porque empaña, din, "o esencial principio de imparcialidade". Máis aínda, cando o propio Da Rúa, ata a quen lle recomendaron que se mantivese á marxe, respondeulles que non o faría e que se alguén consideraba o contrario, que o expuxese, que non prosperaría.
Está adscrito á conservadora Asociación Profesional da Magistratura (APM). Preside o Tribunal de Xustiza valenciano desde 1999 e o seu nomeamento foi recibido con tranquilidade polo sector máis progresista. Agora, está en situación de prórroga. O seu segundo mandato terminou o pasado 6 de xullo. A súa praza sairá en breve. E as críticas son feroces. Non conta sequera co respaldo da súa asociación, que manifestou o seu apoio a Pedro Castelán, presidente da Audiencia Provincial, unha substitución natural para o sector máis próximo á dereita. Non ten praza no Tribunal Supremo, ao que aspirou en dúas ocasións e en cuxos concursos non logrou os apoios necesarios.
É home de referencia persoal e profesional para Fernando de Rosa, vicepresidente do Consello do Poder Xudicial e ex conselleiro de Xustiza do Goberno de Camps, o seu único apoio claro no seo dese órgano. Cando a Sala do Civil e Penal que preside aceptou a competencia do caso Gürtel, a atención sobre el intensificouse. Non só non calou cando Camps sinaloulle publicamente como "máis que un amigo", non só dixo sentirse "feliz" por iso, senón que defendeu que esa relación, que el cualifica de "institucional", non era razón para afastarlle do procedemento. Algúns din que a esa proximidade publicamente coñecida e ás súas posibles coincidencias ideolóxicas, poden sumarse outras vinculacións.
De la Rúa vive na sede do Tribunal Superior valenciano, un palacio neoclásico declarado Monumento Histórico Artístico Nacional en 1982. A súa residencia ocupa, na cuarta planta, 300 metros cadrados. Os gastos que dela se derivan os paga a Generalitat. Non é a casa que usa de luns a venres para estar facilmente dispoñible. Non. É a casa familiar. Nela viviron os seus cinco fillos, vinculados tamén á carreira xudicial. Nela xogan os seus netos. A esas dependencias acoden os seus amigos. Unha capela na vivenda foi testemuña de privadas cerimonias. As razóns de seguridade non son suficientes para quen desde dentro da carreira xudicial defenden o fin de privilexios que poden contaminar a independencia. Eses mesmos critican que a Administración busque como coartada para non afrontar o asunto facerlle un oco no mesmo edificio ao fiscal do alto tribunal valenciano.