TRIBUNA: Emilio Sánchez Ulled (EL PAIS)
Rapiña de fondos públicos, urbanización salvaxe, dano ambiental, infiltración mafiosa, apatía cidadá e risco de populismo político son algunhas das consecuencias dun mal que precisa unha acción urxente
Asistimos ao afloramento de repugnantes exemplos de corrupción pública, germinados nesa zona na que conflúen o desenvolvemento das políticas públicas e a actividade económica privada, zona que corre o risco de converterse nunha auténtica ciénaga. Con exemplares endémicos de sapos, claro.
O desconcerto acrecéntase ante a reacción das forzas políticas cando algún dos seus responsables é investigado: deslexitimación da investigación atribuíndoa a escuros fins conspirativos, ataque persoal aos investigadores e, aínda por riba, indiscriminado cuestionamento das institucións de persecución penal así como dos instrumentos de investigación, sen importar o prexuízo que iso pode xerar na loita contra o crime en xeral e o organizado en particular. Non é unha conduta nova. Atopamos exemplos extremos na Italia de Il Cavaliere: reformas legais destinadas a restrinxir ata a inoperancia práctica as intervencións telefónicas, en canto estas puxeron en apertos ao gobernante; persecución infamante de fiscais e xuíces activos nas investigacións da corrupción gobernamental; recorte dos prazos legais de prescrición dos delitos de pescozo branco.
Estamos ante un fenómeno que vai máis aló da tradicional mordida, é algo distinto e máis sutil. Algo que presenta dimensións cualitativa e cuantitativamente moi perigosas e, desgraciadamente, tamén certa vocación estrutural. Trátase de corrupción de alto nivel, da utilización ilícita das potestades, a información -privilexiada- e os recursos públicos para aplicalos a finalidades particulares, individuais ou corporativas, propias ou alleas, sempre en prexuízo do interese xeral. Non é algo que deba sorprendernos especialmente a estas alturas do desenvolvemento político-social, pero o certo é que ata agora a súa verdadeira magnitude resultaba inversamente proporcional á súa visibilidade para os cidadáns. É unha corrupción que flúe larvada baixo a superficie das actividades económicas corporativas cando estas entran en contacto co desenvolvemento das políticas públicas. Os seus obxectivos son diversos: pode ser o mero saqueo dos fondos públicos, pero tamén a desactivación práctica dos controis oficiais sobre os negocios para que non entorpezan as metas operativas das corporacións privadas. E non hai que descartar algo tan prosaico como a blindaxe dun status social privilexiado.
Rapiña de fondos públicos, urbanización salvaxe, dano ambiental, infiltración mafiosa, apatía cidadá e risco de populismo político son algunhas das consecuencias dun mal que precisa unha acción urxente
Asistimos ao afloramento de repugnantes exemplos de corrupción pública, germinados nesa zona na que conflúen o desenvolvemento das políticas públicas e a actividade económica privada, zona que corre o risco de converterse nunha auténtica ciénaga. Con exemplares endémicos de sapos, claro.
O desconcerto acrecéntase ante a reacción das forzas políticas cando algún dos seus responsables é investigado: deslexitimación da investigación atribuíndoa a escuros fins conspirativos, ataque persoal aos investigadores e, aínda por riba, indiscriminado cuestionamento das institucións de persecución penal así como dos instrumentos de investigación, sen importar o prexuízo que iso pode xerar na loita contra o crime en xeral e o organizado en particular. Non é unha conduta nova. Atopamos exemplos extremos na Italia de Il Cavaliere: reformas legais destinadas a restrinxir ata a inoperancia práctica as intervencións telefónicas, en canto estas puxeron en apertos ao gobernante; persecución infamante de fiscais e xuíces activos nas investigacións da corrupción gobernamental; recorte dos prazos legais de prescrición dos delitos de pescozo branco.
Estamos ante un fenómeno que vai máis aló da tradicional mordida, é algo distinto e máis sutil. Algo que presenta dimensións cualitativa e cuantitativamente moi perigosas e, desgraciadamente, tamén certa vocación estrutural. Trátase de corrupción de alto nivel, da utilización ilícita das potestades, a información -privilexiada- e os recursos públicos para aplicalos a finalidades particulares, individuais ou corporativas, propias ou alleas, sempre en prexuízo do interese xeral. Non é algo que deba sorprendernos especialmente a estas alturas do desenvolvemento político-social, pero o certo é que ata agora a súa verdadeira magnitude resultaba inversamente proporcional á súa visibilidade para os cidadáns. É unha corrupción que flúe larvada baixo a superficie das actividades económicas corporativas cando estas entran en contacto co desenvolvemento das políticas públicas. Os seus obxectivos son diversos: pode ser o mero saqueo dos fondos públicos, pero tamén a desactivación práctica dos controis oficiais sobre os negocios para que non entorpezan as metas operativas das corporacións privadas. E non hai que descartar algo tan prosaico como a blindaxe dun status social privilexiado.
Ningún comentario:
Publicar un comentario