O acordo de mínimos nin sequera fixa obxectivos de redución de emisións
O cume de Copenhague sobre o Cambio Climático terminou cun resultado decepcionante, sobre todo á vista das expectativas abertas polo principio de acordo previo entre Estados Unidos e China sobre as emisións de gases de efecto invernadoiro que incluía unha redución efectiva -aínda que insuficiente- por parte do primeiro, e unha redución ligada ao crecemento do PIB da potencia asiática.
Pero nin sequera chegouse a isto. O acordo final, cociñado polos líderes duns poucos países e aceptado polo resto, coa oposición de cinco deles, só recoñece a necesidade de conter o aumento da temperatura media do planeta en dous graos, un limiar por encima do cal os efectos poderían ser irreversibles, e que nalgún momento hase de chegar a un máximo na cantidade global de gases emitidos. Un acordo cun grao de concreción menor que o do Protocolo de Kioto, a pesar de que a situación é agora moito máis preocupante que fai unha década.
Os líderes mundiais eran conscientes de que non bastaba cun compromiso concreto de redución das emisións se non ía acompañado dunha definición sobre os procedementos para alcanzalo, que implican necesariamente cambios profundos nos nosos hábitos de consumo enerxético e afectan á vida cidadá, aos usos domésticos, á mobilidade e a actividade industrial. Pero en Copenhague nin sequera logrouse o primeiro. O nivel total de emisións non deixou de aumentar desde que se celebrou o Cume da Terra de Río, en 1992, onde sentaron as bases dos acordos que virían despois. E non parece, á vista da escasa vontade mostrada polos países que máis emiten, que esa tendencia vaia cambiar nos próximos anos. Malas noticias sen paliativos, para o planeta e para o conxunto dos seus habitantes.
Todos teñen unha parte de responsabilidade neste fracaso, pero non hai dúbida de que a maior debe asignarse a Estados Unidos, que é, con diferenza, o primeiro país en emisións per cápita, e á vez que China, con máis de catro veces a súa poboación en emisións globais, que non aceptou compartir esforzos cos demais países desenvolvidos no Protocolo de Kioto, e que seguiu incrementando as súas emisións pondo o seu interese económico a curto prazo por diante de calquera outra consideración.
Por suposto que outros países tamén poden entorpecer o progreso neste campo, pero unha actitude decidida dos estadounidenses cambiaría radicalmente o panorama. Agora seguimos esperando que o Senado e o Congreso de devandito país teñan a ben debater e aprobar unha lei sobre emisións de CO2 para poder concretar unha política global que mitigue os efectos da dinámica de cambio climático na que estamos envolvidos. Esperemos que isto ocorra pronto e os líderes mundiais poidan volver reunirse o ano que vén e rubricar o acordo firme e eficaz que o planeta necesita.
O cume de Copenhague sobre o Cambio Climático terminou cun resultado decepcionante, sobre todo á vista das expectativas abertas polo principio de acordo previo entre Estados Unidos e China sobre as emisións de gases de efecto invernadoiro que incluía unha redución efectiva -aínda que insuficiente- por parte do primeiro, e unha redución ligada ao crecemento do PIB da potencia asiática.
Pero nin sequera chegouse a isto. O acordo final, cociñado polos líderes duns poucos países e aceptado polo resto, coa oposición de cinco deles, só recoñece a necesidade de conter o aumento da temperatura media do planeta en dous graos, un limiar por encima do cal os efectos poderían ser irreversibles, e que nalgún momento hase de chegar a un máximo na cantidade global de gases emitidos. Un acordo cun grao de concreción menor que o do Protocolo de Kioto, a pesar de que a situación é agora moito máis preocupante que fai unha década.
Os líderes mundiais eran conscientes de que non bastaba cun compromiso concreto de redución das emisións se non ía acompañado dunha definición sobre os procedementos para alcanzalo, que implican necesariamente cambios profundos nos nosos hábitos de consumo enerxético e afectan á vida cidadá, aos usos domésticos, á mobilidade e a actividade industrial. Pero en Copenhague nin sequera logrouse o primeiro. O nivel total de emisións non deixou de aumentar desde que se celebrou o Cume da Terra de Río, en 1992, onde sentaron as bases dos acordos que virían despois. E non parece, á vista da escasa vontade mostrada polos países que máis emiten, que esa tendencia vaia cambiar nos próximos anos. Malas noticias sen paliativos, para o planeta e para o conxunto dos seus habitantes.
Todos teñen unha parte de responsabilidade neste fracaso, pero non hai dúbida de que a maior debe asignarse a Estados Unidos, que é, con diferenza, o primeiro país en emisións per cápita, e á vez que China, con máis de catro veces a súa poboación en emisións globais, que non aceptou compartir esforzos cos demais países desenvolvidos no Protocolo de Kioto, e que seguiu incrementando as súas emisións pondo o seu interese económico a curto prazo por diante de calquera outra consideración.
Por suposto que outros países tamén poden entorpecer o progreso neste campo, pero unha actitude decidida dos estadounidenses cambiaría radicalmente o panorama. Agora seguimos esperando que o Senado e o Congreso de devandito país teñan a ben debater e aprobar unha lei sobre emisións de CO2 para poder concretar unha política global que mitigue os efectos da dinámica de cambio climático na que estamos envolvidos. Esperemos que isto ocorra pronto e os líderes mundiais poidan volver reunirse o ano que vén e rubricar o acordo firme e eficaz que o planeta necesita.
Ningún comentario:
Publicar un comentario