As principais fortunas españolas esquécense da crise e atesouran 6.800 millóns máis que en 2008. A subida da bolsa desde marzo provoca un aumento no valor dos seus patrimonios
Os ricos non pasan penurias nin en crises. Nun ano de recesión, como o que agora se pecha, as dez principais fortunas do país elevaron xa o seu patrimonio un 27%. Donos de grandes compañías, que na súa maioría cotizan no Ibex 35, teñen 6.803 millóns máis nas súas participacións empresariais máis do que custou a T4 de Barajas pola subida da bolsa.
Tras un final de 2007 no que os ricos choraron, pero pouco, tras perder nos parqués ao redor dun 30% do seu patrimonio, chegou 2008. Foi peor, coa quebra de Lehman Brothers e o escándalo de Madoff (que salpicou a Banco Santander e aos millonarios Alicia Koplowitz e o indio Ram Bhavnani) e levou por diante máis de 26.000 millóns de euros, ao redor da metade do acumulado nas súas participacións en cotizadas
Pero, en marzo pasado, os mercados internacionais comezaron a repuntar. O Ibex español revalorizouse un 30% desde xaneiro. Diso beneficiáronse os millonarios españois.
O que máis engrosou o seu patrimonio é, de lonxe, o fundador do imperio Inditex, coa marca Zara á cabeza, Amancio Ortega. O rico español número un, segundo a lista da revista Forbes, logrou aumentar a súa participación en Inditex en 4.313 millóns, un 37% , ata 15.893 millóns.
O imperio Zara sérvelle para quitarlle o mal sabor de boca que lle deixaron algúns investimentos inmobiliarios, que roldan os 3.000 millóns de euros. E tamén o golpe que veñen sufrindo desde o último trimestre de 2007, cando empezaron a ir mal as bolsas, as súas sicav (sociedades de investimento de capital variable, o instrumento onde as grandes fortunas colocan os seus aforros).
Como outros ricos, que tamén usan estes vehículos para tributar só ao 1% no Imposto de Sociedades, Ortega viu evaporarse unha parte significativa do seu diñeiro. Para evitar unha sangría maior, retirou ao redor de 700 millóns destas sociedades desde que comezou o mal escenario bolsista en 2007. Só o mes pasado reembolsó uns 200 millóns con estas operacións, polas que non ten que pagar impostos.
E o mesmo fixeron outras grandes fortunas, que optaron por reducir drasticamente o seu investimento en bolsa para optar pola débeda de países e empresas (renda fixa), como fixo Alicia Koplowitz. Só en Morinvest acumula 428 millóns, un 11% máis. A súa irmá, Esther Koplowitz, dona do 45% de FCC, é un 24% máis rica que en 2008. Aínda que a muller máis rica de España é a ex esposa de Amancio Ortega, Rosalía de Mera. Atesoura 1.874 millóns grazas ao seu 7% en Inditex.
Emilio Botín, presidente do Santander, é o que máis revalorizou o seu patrimonio empresarial, un 71% este ano, ata 885 millóns. Séguelle a familia Del Pino, dona do 44,6% do grupo de construción e servizos Ferrovial que, tras fusionalo coa súa filial de autoestradas Cintra, incrementou o valor da súa participación un 48% (2.568 millóns).
Os Entrecanales, propietarios de Acciona, logran revalorizar o seu patrimonio un 3,4% máis e os donos de ACS, os banqueiros March, os Albertos e Florentino Pérez, viron como o valor da súa empresa gaña un 6%, sobre todo nos últimos días grazas á noticia da compra dunha construtora en EEUU.
Os ricos non pasan penurias nin en crises. Nun ano de recesión, como o que agora se pecha, as dez principais fortunas do país elevaron xa o seu patrimonio un 27%. Donos de grandes compañías, que na súa maioría cotizan no Ibex 35, teñen 6.803 millóns máis nas súas participacións empresariais máis do que custou a T4 de Barajas pola subida da bolsa.
Tras un final de 2007 no que os ricos choraron, pero pouco, tras perder nos parqués ao redor dun 30% do seu patrimonio, chegou 2008. Foi peor, coa quebra de Lehman Brothers e o escándalo de Madoff (que salpicou a Banco Santander e aos millonarios Alicia Koplowitz e o indio Ram Bhavnani) e levou por diante máis de 26.000 millóns de euros, ao redor da metade do acumulado nas súas participacións en cotizadas
Pero, en marzo pasado, os mercados internacionais comezaron a repuntar. O Ibex español revalorizouse un 30% desde xaneiro. Diso beneficiáronse os millonarios españois.
O que máis engrosou o seu patrimonio é, de lonxe, o fundador do imperio Inditex, coa marca Zara á cabeza, Amancio Ortega. O rico español número un, segundo a lista da revista Forbes, logrou aumentar a súa participación en Inditex en 4.313 millóns, un 37% , ata 15.893 millóns.
O imperio Zara sérvelle para quitarlle o mal sabor de boca que lle deixaron algúns investimentos inmobiliarios, que roldan os 3.000 millóns de euros. E tamén o golpe que veñen sufrindo desde o último trimestre de 2007, cando empezaron a ir mal as bolsas, as súas sicav (sociedades de investimento de capital variable, o instrumento onde as grandes fortunas colocan os seus aforros).
Como outros ricos, que tamén usan estes vehículos para tributar só ao 1% no Imposto de Sociedades, Ortega viu evaporarse unha parte significativa do seu diñeiro. Para evitar unha sangría maior, retirou ao redor de 700 millóns destas sociedades desde que comezou o mal escenario bolsista en 2007. Só o mes pasado reembolsó uns 200 millóns con estas operacións, polas que non ten que pagar impostos.
E o mesmo fixeron outras grandes fortunas, que optaron por reducir drasticamente o seu investimento en bolsa para optar pola débeda de países e empresas (renda fixa), como fixo Alicia Koplowitz. Só en Morinvest acumula 428 millóns, un 11% máis. A súa irmá, Esther Koplowitz, dona do 45% de FCC, é un 24% máis rica que en 2008. Aínda que a muller máis rica de España é a ex esposa de Amancio Ortega, Rosalía de Mera. Atesoura 1.874 millóns grazas ao seu 7% en Inditex.
Emilio Botín, presidente do Santander, é o que máis revalorizou o seu patrimonio empresarial, un 71% este ano, ata 885 millóns. Séguelle a familia Del Pino, dona do 44,6% do grupo de construción e servizos Ferrovial que, tras fusionalo coa súa filial de autoestradas Cintra, incrementou o valor da súa participación un 48% (2.568 millóns).
Os Entrecanales, propietarios de Acciona, logran revalorizar o seu patrimonio un 3,4% máis e os donos de ACS, os banqueiros March, os Albertos e Florentino Pérez, viron como o valor da súa empresa gaña un 6%, sobre todo nos últimos días grazas á noticia da compra dunha construtora en EEUU.
2 comentarios:
Este país que debería ser nuestro, o de todos, se sostiene gracias a las pensiones de los abuelos y padres, entre otras indirectas ayudas o trabajos miserables, porque de no ser así tanto el desgraciado parado, o invalidado enfermo crónico, o mujer, que de no ser por la estructura familiar, y la experiencia historia de un pueblo que soporta conscientemente lo imposible, sabiendo que todo puede ir a peor. España lo diga quien lo diga es un país siquiera en vías de desarrollo, o quizás demasiados años por esas vías que solo disfrutan unos pocos; se habla mucho de comenzar políticas en investigación productiva y estructural, así como medidas sociales que nadie vemos; la verdad es que en este nuestro país, si nadie lo remedia, o el pueblo no se echa a la calle pidiendo se le devuelva la transición robada desde las políticas de los años 80 hasta hoy. Algunos defendemos la huelga general como una válvula necesaria de la tensión acumulada, como una medida de higienización necesaria para el entendimiento de las diversas clases sociales, de no ser así, aumenta la probabilidad, me temo, de una simple chispa que hoy consideramos, inverosímil, inconcebible, e incluso irracional, podría hacer superar ese miedo al pasado y coger lo que por derecho propio le pertenece. Vamos! Que a mí no me sorprendería!
Uno de los bancos de la familia Botín, el BANCO SANTANDER, que dicho sea de paso ha recurrido a dinero público, tiene los directivos con las remuneraciones más "altas" e inmorales de todo el sector financiero español. Paralelamente el SANTANDER ha suprimido más de 1.000 puestos de trabajo sólo en 2009, de los que más del 70% son despidos -curiosamente los medios de comunicación ignoran estos ERES encubiertos-. Y esto a pesar de haber conseguido unos beneficios astronómicos. Como consecuencia, para paliar la trágica escasez de platilla, obliga a los que quieran conservar su puesto de trabajo ha realizar jornadas laborales de más de 10 horas diarias en media. La amenaza de despido es constante. El miedo y la amenza es el eje central de la política laboral de esta "empresa modelo". Por supuesto que por el exceso de horas trabajadas el empleado no vé ni un euro y tampoco se cotiza Seguridad Social ni a la hacienda pública. Mediante este fraude social el banco se ahorra la creación de más de 3.000 puestos de trabajo. Esto tampoco tiene respuesta de los grandes sindicatos nacionales. CCOO y UGT a cambio del ESTAUTO DEL DELEGADO que les a otorgado el banco (compendio de dádivas monetarias y ascensos automáticos para delegados de estas entidades con las que el banco compra voluntades en estos entes filoempresariales) avalan con su firma cualquier tropelía hacia los empleados que se les ocurra a los bien pagados directivos del banco. Con inmoralidades como esta la expuesta se amasan las grandes fortunas. A menor nivel lo estamos viendo estos días en el presidente de la CEOE, y en el apoyo que recibe de sus compañeros empresarios.
Publicar un comentario