PARAÍSO RURAL

O secretario xeral do Partido Socialista de Galicia-PSOE, Pachi Vázquez, vive nunha aldea de sete veciños. Eu tamén. Seica el nas terras do Carballiño. Eu na Maía, a once quilómetros de Santiago. Podemos asegurar que non nos aburrimos. Non tanto polas delicias do rural: o rechouchío dos paxaros, a música da auga na represa do muíño, etcétera, senón porque vivimos rodeados de emocións. Que sería da vida sen emocións?
O secretario dos socialistas galegos pide un gran pacto para a organización do territorio (¡levamos trinta anos de autonomía!). Eu pido algo máis. Levo doce anos vivindo na aldea (a dez quilómetros da capital de Galicia, repito). A festa xa empezou ao pouco de chegar, cando celebramos a fin de ano en familia (dezaoito persoas) e foise a luz ás dez da noite. Non volveu ata as oito da mañá. Como a infraestrutura das instalacións é eléctrica, houbo que improvisar na lareira, afumados coma chourizos, pero felices, coma no século XII. Tiñamos invitados de Madrid e quedaron impresionados. Nunca participaran nunha despedida de ano tan enxebre.

Desta vez tocaron as inundacións. Malia os anuncios de obras que se levan facendo dende hai décadas, a rede de sumidoiros e pluviais é tan cativa que, a pouco que sobe o nivel dos ríos ou a pouco que cerra o inverno (neste país chove), dispáranse todas as alarmas. Menos mal que temos os veciños, expertos e solidarios nesta clase de situacións. Hai poucas semanas, entrou o Amazonas pola porta de diante de casa, porque rebentaron os tubos da rede de sumidoiros, e tivemos que deixalo marchar pola porta de atrás, que dá ao eido, achicando auga ata as seis da mañá. Protección Civil disque estaba desbordada.
Cada vez que sopra o vento, caen as instalacións de Unión Fenosa (agora Gas Natural) , e quedamos ás escuras. Dúas ou tres horas. Non fai falla que veña o furacán, abonda coa sudestada. Telefónica instalou o ADSL rural (nin pensar en fibra óptica, por suposto) porque na contorna vive unha importante poboación de usuarios, coma en todas as áreas circundantes das urbes galaicas, e aínda que a factura é bastante máis alta ca en Manhattan, a Rede funciona cando quere, ou cando pode, e con ela a televisión dixital e o teléfono. O sistema cae a cada pouco e quedamos incomunicados. Quedan os móbiles. Antes a telefonía era un servizo público. Dende as privatizacións, a resposta das compañías é: «Non son vostedes rendibles».
Son as nosas festas cotiás. As depuradoras, mil veces anunciadas, non funcionan. Non están operativas. Os servizos son precarios. Os recursos dos concellos, que apandan coa meirande parte do gasto, non dan conta do recado. Hai tres anos caeu un raio nunha casa veciña e baleirouna practicamente por dentro. Houbo que preitear cos bombeiros de Santiago. Pero non nos aburrimos, repito, nin necesitamos que veña o Xynthia para falar do caso. Chega a primavera e cantan os paxaros. As nosas avoas dicíano doutro xeito: «Comer non comeremos, pero rir, fartámonos a rir».

Victor Freixanes-La Voz