TOURIÑO, TRAXEDIA HISTÓRICA

Un ano logo da súa derrota, é un deputado case anónimo. Non acode con asiduidade ao hemiciclo e, cando o fai, xeralmente é o último en chegar e o primeiro en marcharse. Goza de despacho, secretaria e coche. Non é excesivo o seu compadreo co groso dos seus compañeiros de filas. Os seus criterios teñen máis cabida na prensa que entre os seus desde que Manuel Vázquez releváseo no liderado. Na última sesión, a desta semana, a súa ausencia do debate da nova Lei do solo, que conta co respaldo do seu partido, foi tan clamorosa como significativa.
Leva meses desbarrando contra a norma que impulsa o PP e presumindo de que no seu mandato tanto el como a entón conselleira de Política Territorial, María José Caride Estévez, deran un revolcón (intelectualmente, enténdese) á ordenación do territorio. Coa súa abstención, o socialista cun inconfundible tono profesoral que outrora ostentou o cargo de maior responsabilidade na súa terra, a presidencia da Xunta, demostra que unicamente vota o que lle apetece. «pasei páxina», explicou nunha conferencia reflexiva sobre a situación económica no mundo o pasado novembro. Foi a súa reaparición, logo do contundente fracaso do experimento bipartito. Entendeu que debía gardar un silencio prudente, afastado dos focos. Nesta charla, auspiciada pola Fundación Iniciativas 21, recordou que facilitara a transición sen interferencias, que a campaña dos populares fora dura, e que se equivocou ao non contestar.

Nada aclarou da súa criticada tendencia ao luxo, denunciada pola prensa: reformas millonarias, estanques, ventás opacas, un coche máis caro que o de Obama... «Está tranquilo, feliz, e seguramente non quererá verse en problemas agora», expón os seus amigos. Vive en Santiago, baixa todos os días ás 9.30 a comprar un xornal, e gústalle almorzar fóra. O Hostal dos Reis Católicos, na lexendaria Praza do Obradoiro, é un dos seus destinos fetiche. Ten dous fillos, Andrea e David. O seu vástago é economista, como el, e deulle o seu primeiro neto. Aínda hoxe este avó cre que non perdeu as eleccións por negarse a adiantalas, como pretendía o ministro de Fomento, o lucense José Blanco. Rehúsa volver á primeira liña, pero pensa nun think tank. Na rede segue reinando. O xogo «Decora o teu despacho» na prensa barreu. E en Facebook, non o esquecen.
O resultado final foi agridoce. Facer noxos a calquera escapatoria sería irresponsable, debeu pensar, e guarneceuse no Palacio do Hórreo para salvar a súa conta doméstica. O cargo de parlamentario llano tomoullo cunha molesta calma chicha. En doce meses, soamente ha chequeado catro propostas (tres peticións de comparecencia para que membros do executivo de Alberto Núñez Feijóo desen a cara no pleno e unha proposición non de lei), cando a media das súas señorías ascende a unhas oito iniciativas por semana. O cotejo é inapelable.