Os países son como os computadores: necesitan tanto unhas boas infraestruturas (o hardware) como persoas capacitadas para obter o máximo rendemento delas (o software). Como calquera usuario de informática sabe, de nada serve comprar o último ordenador dispoñible no mercado se un non reserva o suficiente diñeiro para adquirir os programas informáticos que o farán funcionar. Pois igual que un computador sen programas non é máis que unha caixa boba, cabe preguntarse se un país que teña o maior número de quilómetros de vías de alta velocidade de Europa e, á vez, máis de catro millóns e medio de parados e un gasto ridículo en innovación e desenvolvemento, é tamén unha caixa boba.
No ano 2009, España non só investiu en infraestruturas o triplo que Alemaña (1,79% do PIB fronte a 0,69%), senón que como coñecemos por boca do propio Ministro de Fomento, eses investimentos realizábanse sen "a análise da previsión da demanda para valorar a viabilidade económica das obras ou o estudo das necesidades de mantemento".
Así que mentres que o Goberno gastábase unha parte dos 17.200 millóns anuais de orzamento para infraestruturas en lindezas como unha dobre entrada de alta velocidade a Galicia ou Cantabria, España seguía sen unha rede pública de educación infantil (0-3 anos), contaba cunha rede de escolas de Primaria que na súa maioría datan dos anos sesenta, soportaba un fracaso escolar do 30% na Educación Secundaria Obrigatoria, dispuña dunha Formación Profesional vítima dun abandono histórico, non contaba con ningunha dos seus 77 universidades entre as primeiras 150 do mundo e conformábase cuns servizos de emprego incapaces de xestionar de forma áxil e flexible a reciclaxe formativa dos desempregos para orientalos a novos empregos.
Faría falta un estudo en profundidade para ver como e por que se asignaron as prioridades de gasto neste país, pero o resultado é claro: moito hardware e pouco software (e, por riba, pouco gasto social).
Cando en 1986 matriculeime no último curso de Bacharelato no instituto público de Hillerød, unha pequena poboación duns 30.000 habitantes ao norte de Copenhague, a miña sorpresa foi maiúscula: no meu instituto danés, ademais de ter menos de 20 alumnos en clase, impartíanse tres idiomas, había piscina cuberta, varios campos de fútbol, aula de teatro e clases de 10 ou 12 instrumentos musicais.
Hoxe seguen sendo un dos países máis ricos do mundo, con mellores niveis educativos e con taxas de paro ridículamente baixas, á vez que unha das sociedades máis igualitarias.
Ao outro extremo de Europa, en España, tiñamos unhas infraestruturas penosas que era necesario modernizar, pois supuñan unha das razóns do noso histórico atraso. Con todo, parece que non soubemos ou non quixemos parar. A airada reacción do presidente de Cantabria ante o anuncio da suspensión do proxecto do AVE Palencia-Cantabria, advertindo ao presidente José Luís Rodríguez Zapatero de que os cántabros non tolerarán "a humillación" (sic) de ir a Madrid en alta velocidade pasando por Bilbao, mostra aínda ata que punto a este país subíronselle as infraestruturas á cabeza en detrimento do gasto social ou educativo.
Se España quere ter algún futuro, debería revisar aínda máis profundamente as súas prioridades de gasto e as súas actitudes cara á educación. Pola contra, seguirá sendo ese país que un ex ministro de Exteriores alemán describiu ironicamente como "un precioso país cheo de autoestradas baleiras"
José Ignacio Torreblanca
No ano 2009, España non só investiu en infraestruturas o triplo que Alemaña (1,79% do PIB fronte a 0,69%), senón que como coñecemos por boca do propio Ministro de Fomento, eses investimentos realizábanse sen "a análise da previsión da demanda para valorar a viabilidade económica das obras ou o estudo das necesidades de mantemento".
Así que mentres que o Goberno gastábase unha parte dos 17.200 millóns anuais de orzamento para infraestruturas en lindezas como unha dobre entrada de alta velocidade a Galicia ou Cantabria, España seguía sen unha rede pública de educación infantil (0-3 anos), contaba cunha rede de escolas de Primaria que na súa maioría datan dos anos sesenta, soportaba un fracaso escolar do 30% na Educación Secundaria Obrigatoria, dispuña dunha Formación Profesional vítima dun abandono histórico, non contaba con ningunha dos seus 77 universidades entre as primeiras 150 do mundo e conformábase cuns servizos de emprego incapaces de xestionar de forma áxil e flexible a reciclaxe formativa dos desempregos para orientalos a novos empregos.
Faría falta un estudo en profundidade para ver como e por que se asignaron as prioridades de gasto neste país, pero o resultado é claro: moito hardware e pouco software (e, por riba, pouco gasto social).
Cando en 1986 matriculeime no último curso de Bacharelato no instituto público de Hillerød, unha pequena poboación duns 30.000 habitantes ao norte de Copenhague, a miña sorpresa foi maiúscula: no meu instituto danés, ademais de ter menos de 20 alumnos en clase, impartíanse tres idiomas, había piscina cuberta, varios campos de fútbol, aula de teatro e clases de 10 ou 12 instrumentos musicais.
Hoxe seguen sendo un dos países máis ricos do mundo, con mellores niveis educativos e con taxas de paro ridículamente baixas, á vez que unha das sociedades máis igualitarias.
Ao outro extremo de Europa, en España, tiñamos unhas infraestruturas penosas que era necesario modernizar, pois supuñan unha das razóns do noso histórico atraso. Con todo, parece que non soubemos ou non quixemos parar. A airada reacción do presidente de Cantabria ante o anuncio da suspensión do proxecto do AVE Palencia-Cantabria, advertindo ao presidente José Luís Rodríguez Zapatero de que os cántabros non tolerarán "a humillación" (sic) de ir a Madrid en alta velocidade pasando por Bilbao, mostra aínda ata que punto a este país subíronselle as infraestruturas á cabeza en detrimento do gasto social ou educativo.
Se España quere ter algún futuro, debería revisar aínda máis profundamente as súas prioridades de gasto e as súas actitudes cara á educación. Pola contra, seguirá sendo ese país que un ex ministro de Exteriores alemán describiu ironicamente como "un precioso país cheo de autoestradas baleiras"
Ningún comentario:
Publicar un comentario