"Cal é a verdadeira saúde mental dos nosos gobernantes? Sofren a síndrome de Hubris -desprezo polos consellos dos seus asesores, esaxerada confianza en si mesmos e afastamento progresivo da realidade- que padeceron Bush, Blair e Aznar?"
PSOE enfermo; sindicatos tamén enfermos, contaminados por anos de compadreo cunha Moncloa convertida en fábrica de producir parados, e institucións igualmente danadas.
PSOE enfermo; sindicatos tamén enfermos, contaminados por anos de compadreo cunha Moncloa convertida en fábrica de producir parados, e institucións igualmente danadas.
O PP podrido de corrupción; ademais de afectar ao PP nacional, demostran que algo cheira moi mal nos seus feudos electorais: Madrid, Valencia, Galicia, Murcia, Baleares e Castela e León...
O comportamento da nosa clase política refuxiándose nas medias verdades (cando non mentindo descaradamente), negando a evidencia (crise económica), dando esquinazo aos asuntos capitais pola necesidade dunha reforma constitucional que, ademais de democratizar o sistema, reordene os poderes do Estado recuperando para o Goberno central parte das competencias transferencias, talles como, Sanidade, Educación, Portos, Policia, Xustiza, Urbanismo, TV, etc. etc. e non aferrándose ao poder á conta de "desfacer país".
Os nosos políticos son vistos hoxe como unha parte do problema de España, non como a solución. A crise dos partidos -o seu divorcio co principio de funcionamento democrático que impón a Constitución- está na raíz do esgotamento do réxime e son o gran obstáculo que se ergue á hora de abordar esa reforma constitucional que cada día máis cidadáns reclaman como condición 'sine qua non' para abordar un saneamento global da nosa democracia. Os partidos son os grandes enfermos dun sistema podrecido e corrupto ata a medula, necesitado de urxente cirurxía se quere penetrarse no século XXI con posibilidades de procurar riqueza e emprego -benestar- para todos os seus fillos.
"En síntese, a pesar da satisfacción cidadá co sistema democrático como promotor da liberdade e da igualdade, así como o seu apoio á maioría das institucións básicas da democracia, destaca, por encima de todo, a pouca confianza que teñen os cidadáns no seu propio papel na actual democracia representativa. Compróbase o estendida que está a crenza de que a democracia non representa exactamente o primado da soberanía do pobo. Os españois cren de forma maioritaria que os que detentan o poder, tanto político como económico, están por encima da vontade dos cidadáns, máxima expresión da soberanía popular. A falta de transparencia das decisións políticas unida á insuficiente rendición de contas dos seus representantes pode explicar que os cidadáns non asuman os custos de participar nun sistema asimétrico no que os poderosos ostentan sempre unha posición privilexiada."
Unha sociedade civil pasiva e desmotivada pola política e un sistema de representación caracterizado pola súa distancia dos cidadáns e pola súa falta de sensibilidade e resposta aos problemas daqueles, constitúen unha mestura perigosa para a saúde da democracia española.
O comportamento da nosa clase política refuxiándose nas medias verdades (cando non mentindo descaradamente), negando a evidencia (crise económica), dando esquinazo aos asuntos capitais pola necesidade dunha reforma constitucional que, ademais de democratizar o sistema, reordene os poderes do Estado recuperando para o Goberno central parte das competencias transferencias, talles como, Sanidade, Educación, Portos, Policia, Xustiza, Urbanismo, TV, etc. etc. e non aferrándose ao poder á conta de "desfacer país".
Os nosos políticos son vistos hoxe como unha parte do problema de España, non como a solución. A crise dos partidos -o seu divorcio co principio de funcionamento democrático que impón a Constitución- está na raíz do esgotamento do réxime e son o gran obstáculo que se ergue á hora de abordar esa reforma constitucional que cada día máis cidadáns reclaman como condición 'sine qua non' para abordar un saneamento global da nosa democracia. Os partidos son os grandes enfermos dun sistema podrecido e corrupto ata a medula, necesitado de urxente cirurxía se quere penetrarse no século XXI con posibilidades de procurar riqueza e emprego -benestar- para todos os seus fillos.
"En síntese, a pesar da satisfacción cidadá co sistema democrático como promotor da liberdade e da igualdade, así como o seu apoio á maioría das institucións básicas da democracia, destaca, por encima de todo, a pouca confianza que teñen os cidadáns no seu propio papel na actual democracia representativa. Compróbase o estendida que está a crenza de que a democracia non representa exactamente o primado da soberanía do pobo. Os españois cren de forma maioritaria que os que detentan o poder, tanto político como económico, están por encima da vontade dos cidadáns, máxima expresión da soberanía popular. A falta de transparencia das decisións políticas unida á insuficiente rendición de contas dos seus representantes pode explicar que os cidadáns non asuman os custos de participar nun sistema asimétrico no que os poderosos ostentan sempre unha posición privilexiada."
Unha sociedade civil pasiva e desmotivada pola política e un sistema de representación caracterizado pola súa distancia dos cidadáns e pola súa falta de sensibilidade e resposta aos problemas daqueles, constitúen unha mestura perigosa para a saúde da democracia española.
Ningún comentario:
Publicar un comentario