O PLAN DE MARIANO RAJOY

As reaccións, tanto de políticos como xornalistas e analistas, á entrevista de Rajoy no diario EL PAÍS, cargan as tintas sobre tres temas: recortes en dereitos civís, durísimo plan de axuste económico e a pulsión do líder conservador por non definir o alcance do mesmo. A quen falan de plan oculto diríalles que se en algo se destacou o Partido Popular, co seu xefe de cando en cando á cabeza, é por dicir exactamente iso, o que non fixo senón reiterar o bo de don Mariano. Os seus recursos ante o TC non dan lugar á sorpresa. O significativo nesa entrevista está noutra cousa que dixo e á que ninguén parece conceder importancia, a saber: privatizacións. Bastou nomealas para que caese na conta de que as receitas de Rajoy nin se inspiran no ideario cristián, nin en Cameron, nin moito menos nun improbable esforzo intelectual propio.
É unha receita vella: menos gasto social, menos investimento público, menos impostos indirectos, e máis impostos directos, e privatizacións para os amigos e para compensar a caixa a curto prazo; e para garantir con estas a nova dentada ao que é de todos por parte de certas elites empresariais, un perfecto quid prol quo do que o caso Gürtel non é senón a súa vertente máis desvergonzada e charramangueira.
Ese foi o discurso de Aznar e ese é o de Mariano Rajoy. Ata recupera o de medidas para xerar confianza. Pero, ¿confianza en quen?, en quen dispoñan de capital para comprar Renfe entre outros, desde logo; ou a explotación dos centros da Seguridade Social, ou as canles de televisión autonómicos...
De chegar ao Goberno, derrogaría (nas súas palabras, afirma que non se compromete a non facelo, que é o mesmo) a Lei que permitiu o matrimonio de persoas do mesmo sexo: en consecuencia, negaría un dereito esencial exercido xa por miles de españois.
De chegar ao goberno, faríao pensando na plena honradez de D. Francisco Camps, e do caso Gürtel, facendo caso omiso das evidencias. Un magnífico código ético.
Seguro que hoxe o entrevistado arrepíntese da entrevista...