xoves, 17 de febreiro de 2011

CADA VEZ MÁIS RABAÑO

Estraño país, España. Temos catro millóns e medio de parados que non saen á rúa a protestar e, con todo, unha tarde de domingo de inverno, soportando un frío siberiano, centos de persoas mobilízanse e aguantan horas e horas a pé firme fronte ao Teatro Real de Madrid para pedir a dimisión da ministra Cultura, González Sinde, que como é sabido presta o seu apelido a unha lei aprobada polo Parlamento, lei que pretende pór coto á piratería na Rede. Temos a un millón trescentas mil familias con todos os seus compoñentes no paro e, suponse que sumidos na angustia e a desesperanza, pero o gran debate nos medios é outro; o gran debate é se quen onte eran etarras ou turiferarios da banda poden hoxe xogar á política coma se non tivesen pasado nin responsabilidade moral algunha tras tantos anos de silencio e apoio ao crime como instrumento para achegar fins políticos.
Con Zapatero, Chaves e Griñán sobre o escenario, ao redor de tres mil cargos municipais do PSOE reúnense durante o fin de semana en Sevilla para darse ánimos a cen días vista das eleccións de maio; ningún deles acordouse do millón de desempregados que hai na comunidade, pero tampouco aos preto de catrocentos mil mozos andaluces de menos de trinta anos que están no paro recórdaselles manifestándose para clamar polo sombrío futuro que lles agarda se non mellora a situación económica. Precariedade que sofren tantas e tantas familias e que está provocando o desafiuzamento por falta de pagamento de vivenda de centos de persoas que quedan literalmente na rúa, pero non protestan ou o fan sen apenas conseguir eco nos medios audiovisuais de comunicación. Estraño país este noso no que se le pouco e, no que as grandes cadeas de televisión conseguiron adormentar a sensibilidade social da maioría transformándoa en rabaño. Rabaño fácil de manexar, rabaño fácil de enganar. (CADA VEZ MÁS REBAÑO)
F.B.

1 comentario:

Anónimo dixo...

O problema esta no individualismo,no egoismo que sufrimos neste sistema capitalista,donde a masima e cada pau que aguante a sua propia vela.Mentres non nos demos conta de que a forza dun pobo reside no conxunto e se pode cambiar moitas inxustizas e lograr melloras.O exemplo recente temolo en Arxelia e Egipto...