venres, 25 de febreiro de 2011

PATRIMONIALIZACIÓN DO CARGO

Criados desde pequeniños na encerrona política os dirixentes dos partidos, ou peor dos kindergártenes partidarios, tenden a patrimonializar os cargos representativos.

Non me refiro ao xogo peculiar dos pactos antitranfugistas polo que se pretende que o cargo electo do que sae por unha lista pertence non ao electo senón ao partido.
Cuestión cómica que rompe a ficción representativa coma se elixísen cotas para cada partido e non persoas. Terrible cruz da lista pechada que soportamos.
Refírome na ocupación total das sociedade que realizan as oligarquías políticas da pretensión de que o electo nun organismo constitucional, nun colexio profesional, nunha xunta de facultade ou nunha delegación de estudantes, se tivo o "apoio" do partido ou sinxelamente pertence á organización debe o "cargo" a esta.
Todos coñecemos persoas que sen ser electas para un cargo en lista partidaria foron chamados a renunciar por algún varanda por non responder a unha instrución. Esta forma de pensar, con nulo apoio legal é unha mostra de corrupción da peor especie.
Xa a substitución de cargos electos por renuncia ou falecemento nos parlamentos polos seguintes nas listas é máis que discutible. Pero se esta práctica coa que tragamos é dubidosa, peor é a pretensión de estender o control político por todas as partes, ata as súas últimas consecuencias, politizándoo todo no peor sentido, é dicir, no sentido partidario.
Pérdese así o criterio racional, substituído por consígnaa irracional, e isto faise sen transparencia e sen que os electores coñezan nin filiaciones nin instrucións.
Non hai criterio de sociedade civil, de modelo cultural ou de visión común do interese público senón puro exercicio dun poder profesionalizado. Enténdese así que o dirixente do socialismo madrileño, que se prepara para a derrota, prefira a depuración de listas, é dicir, a garantía do seu chiringuito que mantén a súa posición persoal a unha ben pensante chamada á integración.
Ten moi claro o que busca, o puro poder inmediato aínda que sexa na derrota. Tamén dirixentes de grupillos, asociacións locais de partidos ou ramas sectoriais prefiren o erro con servilismo ao acerto en liberdade. Pero xa se sabe que a liberdade reside lonxe de certas estruturas organizativas.

José Miguel Serrano é profesor titular de Filosofía do Dereito da Universidade Complutense de Madrid.

Ningún comentario: