sábado, 24 de setembro de 2011

CORTES, RECORTES E AFEITADOS

Postos a suprimir trastes inútiles, empecemos polo Senado, cámara tan onerosa e inane como as deputacións.

España é o único país europeo con catro niveis administrativos: municipal, provincial, autonómico e estatal. A utilidade das deputacións é asunto cuestionable desde os tempos de Javier de Burgos. Ultimamente parece imporse, con aceptación case unánime, a opinión de que hai que suprimilas, tendo en conta do elevado custo que representa o mantemento dun órgano desprovisto de competencias. Estamos de acordo, aínda que non deixa de ser curioso o detalle que a fruición antidiputacionista do PSOE maniféstese precisamente agora, cando os resultados das eleccións do 22 de maio desaloxaron aos socialistas desas institucións, as cales chegaron a dominar con superioridade arrogante e manexaron con idénticos propósitos e procedementos que os seus adversarios, é dicir, como ferramentas para o clientelismo, o pago de favores e o beneficio nepotista.
Os tempos que corren son dramáticos. Os que se aveciñan poden ser aínda peores. As finanzas locais e as provinciais están a par das autonómicas e as estatais: cun pasivo que fai do pago de salarios aos funcionarios un milagre que se repite todos os meses. Aos provedores de bens e servizos abónanselles as facturas (se é que se lles abonan) con anos de atraso. Só as cantidades correspondentes a soldos, dietas e indemnizacións dos políticos parecen estar a salvo do crack. En tales circunstancias, ¿quen se pode opor a que desaparezan unhas andrómenas innecesarias por inútiles e endebedados en máis de 6.200 millóns de euros?
De modo que si, carguémonos as deputacións, con ou sen modificación dos artigos 137 e 141 da Constitución. Pero se de verdade estamos polo labor de reflotar un país afundido na miseria absoluta («España está ao bordo do precipicio», acaba de dicir Nouriel Roubini, o gurú economista que predixo a Gran Recesión), fagamos as cousas en serio. Non caiamos no erro de confundir un machada cun cortauñas.
Postos a suprimir trastes inútiles, empecemos polo Senado, cámara tan onerosa e inane como as deputacións; sigamos coas televisións autonómicas, entidades dedicadas en exclusiva a labores de propaganda do partido no poder e cuxa débeda global ascende aos 1.500 millóns de euros; liquidemos despois as catro mil empresas públicas, opacas ata para o Tribunal de Contas; rebaixemos á cuarta parte os actuais 35.000 coches que suma o parque automobilístico das administracións do Estado e fagamos outro tanto cos 340.000 teléfonos móbiles. Unha vez dados todos eses pasos, sería chegado o momento de entrar en cuestións de máis calado. Nese transo, a agrupación de concellos e o modelo territorial do Estado poderían constituír dous bos temas para abrir boca. ¿Hai quen se atreva? Rubalcaba, non. E Rajoy, tampouco. JUAN SOTO

Ningún comentario: