Sendo como é o Goberno da nación a quen por mandato constitucional (ARTIGO 149 O ESTADO TEN COMPETENCIA EXCLUSIVA SOBRE AS SEGUINTES: Punto 1-13ª BASES E COORDINACIÓN DA PLANIFICACIÓN XERAL DA ACTIVIDADE ECONÓMICA) ) corresponde adoptar as decisións esenciais en materia de política económica, non se entende moito por que o presidente Rodríguez Zapatero estivo tanto tempo mareando a perdiz pretendendo endosar ás comunidades autónomas a responsabilidade de establecer os respectivos teitos de gasto.
De feito, tanto a lei 18/2001, de Estabilidade orzamentaria (goberno de José María Aznar), como a súa reforma de maio de 2006 (goberno do propio Rodríguez Zapatero) foron acompañadas dunha lei orgánica complementaria para así mellor asegurar o respecto das normas de estabilidade á autonomía financeira que, sen prexuízo da suprema competencia estatal, tiñan e teñen as Administracións autonómicas.
Ao final e nunha viraxe máis dos que definiron o seu último mandato, terminouno por facelo el. Pero non recorrendo ao procedemento lexislativo normal, senón expondo nin máis nin menos que unha reforma constitucional, innecesaria como tal e excesiva de xeito evidente.
Ben é certo que o compromiso coa estabilidade orzamentaria foi asumido como obxectivo irrenunciable por todos os xefes de Estado e de Goberno da zona euro no Consello do pasado 11 de marzo. Ben é certo tamén que estes se comprometeron a incorporar na lexislación nacional as normas orzamentarias previstas no Pacto de estabilidade e crecemento da UE.
E ben é certo así mesmo que o vehículo xurídico escollido para iso habería de ter carácter o suficientemente sólido como para asegurar a disciplina fiscal a todos os niveis administrativos. Pero de aí a expor a fume de carozo, sen debate previo nin posterior algún e nas boqueadas finais da lexislatura nin máis nin menos que unha reforma da Constitución que aquí tantas veces negouse para temas de non menor calado, media un abismo.
Agora están algúns tan contentos porque, finalmente, non será levada ao novo texto constitucional a cifra concreta do teito de déficit. De haberse producido doutro xeito, o despropósito fose maiúsculo, porque de face a un futuro e a un eventual cambio de ciclo económico a reconsideración do déficit topouse coa rixidez que a propia Constitución establece para as súas reformas.
Pero así é este Rodríguez Zapatero. Xenio e figura ata o final dos seus días políticos. O malo é que, por unhas ou outras circunstancias, sempre atopa socios que salven as súas improvisacións ou as ordes que chegan desde o exterior...
De feito, tanto a lei 18/2001, de Estabilidade orzamentaria (goberno de José María Aznar), como a súa reforma de maio de 2006 (goberno do propio Rodríguez Zapatero) foron acompañadas dunha lei orgánica complementaria para así mellor asegurar o respecto das normas de estabilidade á autonomía financeira que, sen prexuízo da suprema competencia estatal, tiñan e teñen as Administracións autonómicas.
Ao final e nunha viraxe máis dos que definiron o seu último mandato, terminouno por facelo el. Pero non recorrendo ao procedemento lexislativo normal, senón expondo nin máis nin menos que unha reforma constitucional, innecesaria como tal e excesiva de xeito evidente.
Ben é certo que o compromiso coa estabilidade orzamentaria foi asumido como obxectivo irrenunciable por todos os xefes de Estado e de Goberno da zona euro no Consello do pasado 11 de marzo. Ben é certo tamén que estes se comprometeron a incorporar na lexislación nacional as normas orzamentarias previstas no Pacto de estabilidade e crecemento da UE.
E ben é certo así mesmo que o vehículo xurídico escollido para iso habería de ter carácter o suficientemente sólido como para asegurar a disciplina fiscal a todos os niveis administrativos. Pero de aí a expor a fume de carozo, sen debate previo nin posterior algún e nas boqueadas finais da lexislatura nin máis nin menos que unha reforma da Constitución que aquí tantas veces negouse para temas de non menor calado, media un abismo.
Agora están algúns tan contentos porque, finalmente, non será levada ao novo texto constitucional a cifra concreta do teito de déficit. De haberse producido doutro xeito, o despropósito fose maiúsculo, porque de face a un futuro e a un eventual cambio de ciclo económico a reconsideración do déficit topouse coa rixidez que a propia Constitución establece para as súas reformas.
Pero así é este Rodríguez Zapatero. Xenio e figura ata o final dos seus días políticos. O malo é que, por unhas ou outras circunstancias, sempre atopa socios que salven as súas improvisacións ou as ordes que chegan desde o exterior...
1 comentario:
Genio y figura, Zapatero se ha autorretratado en el Congreso. Estaba anunciado el decreto ley de los parches inconexos y aislados y el presidente salió con una sorpresiva reforma constitucional para garantizar la estabilidad presupuestaria. Lo cual demuestra que, además de ser un fiasco, Zapatero es un oportunista, un impostor y un administrador desleal. Oportunista, por adoptar ahora, con siete años de retraso y en vísperas de unos comicios adversos, una medida necesaria para cortar la hemorragia de gasto público. Impostor, porque la idea la propuso Rajoy hace más de un año y el Gobierno socialista no sólo la rechazó sino que el ahora candidato Pérez se mofó de ella. Y un administrador desleal, porque si como asegura el propio Zapatero el ahorro que supondría la medida es de 3.000 millones de euros, España se hubiera ahorrado la bonita cifra de 21.000 millones si el techo de gasto se hubiera fijado hace siete años cuando Zapatero llegó a La Moncloa.
Teniendo en cuenta de donde proceden los halagos, es para ponerse a temblar.
Una puñalada mas de esta caballo de Troya del capitalismo criminal.
El Sr. José Luis Rodríguez Zapatero, no se baja mas los pantalones, porque ya le tocan en el suelo.
La hora de la verdad ha llegado para los parlamentarios del PSOE, y sobre todo para la corriente IS, a la hora de las votaciones se vera la dignidad de cada uno de ellos.
Y por parte del pueblo español, no esta libre de responsabilidades, también tendrá que poner su dignidad en juego, en consecuencia de lo que vote en 20N.
A los del PSOE solo les falta poner el culo, el resto ya lo pusieron...
Publicar un comentario