Non é un devandito que goce de moito predicamento nestes anos recentes, pero creo que vai cobrar de novo actualidade. "Lentellas... se queres, cómelas, e se non, déixas". É a receita que Dolores de Cospedal ha endilgado sen piedade aos seus súbditos. Non lle quedou máis remedio que aplicar, sen miramento algún, o remedio que criticaba a outros. No pecado leva a penitencia.
Os seus partidarios din que se trata de arranxar os desmáns de Zapatero. ¡Pobre Zapatero! tocoulle bailar coa máis fea -e non estou falando de Cospedal, que é bastante guapa, dito sexa de paso-, senón da crise case global. Leña ao mono.
As reducións de Cospedal para Castela-A Mancha, secundadas pola Comunidade de Madrid, mentres Rajoy cala (técnica maquiavélica pura, o escudo humano diríase hoxe) levantaron algunhas bochas. Caso dos docentes, aos que acusaron de vagos por rexeitar a imposición de dúas horas máis de clase. É o caso de dona Esperanza Aguerrida, que dixo que calquera español traballa "máis de 20" (semanais), ignorando que o traballo dos profesores non se limita ás horas lectivas, pois sobre eles, indebida pero realmente, recae o peso do funcionamento cotián dos centros, clases de apoio, tutorías e actividades extraescolares. Aparte, naturalmente, do tempo necesario para a imprescindible preparación das clases, tarefa xeralmente doméstica. Dona Esperanza tivo logo que desdecirse do devandito, ao que xa nos ten afeitos, dada a súa lixeireza dialéctica, pero aí quedou iso.
A Zapatero achácaselle o ser morno fronte á crise, o que podería ser, se fose o caso, por sensibilidade política á hora de recortar beneficios sociais. A Cospedal, en cambio, non lle tremeu o pulso. ¿Será unha mostra do que se nos pode vir encima tras as próximas eleccións? ¿Seguirá calado Rajoy? Son lentellas, dirannos seguramente.
Os seus partidarios din que se trata de arranxar os desmáns de Zapatero. ¡Pobre Zapatero! tocoulle bailar coa máis fea -e non estou falando de Cospedal, que é bastante guapa, dito sexa de paso-, senón da crise case global. Leña ao mono.
As reducións de Cospedal para Castela-A Mancha, secundadas pola Comunidade de Madrid, mentres Rajoy cala (técnica maquiavélica pura, o escudo humano diríase hoxe) levantaron algunhas bochas. Caso dos docentes, aos que acusaron de vagos por rexeitar a imposición de dúas horas máis de clase. É o caso de dona Esperanza Aguerrida, que dixo que calquera español traballa "máis de 20" (semanais), ignorando que o traballo dos profesores non se limita ás horas lectivas, pois sobre eles, indebida pero realmente, recae o peso do funcionamento cotián dos centros, clases de apoio, tutorías e actividades extraescolares. Aparte, naturalmente, do tempo necesario para a imprescindible preparación das clases, tarefa xeralmente doméstica. Dona Esperanza tivo logo que desdecirse do devandito, ao que xa nos ten afeitos, dada a súa lixeireza dialéctica, pero aí quedou iso.
A Zapatero achácaselle o ser morno fronte á crise, o que podería ser, se fose o caso, por sensibilidade política á hora de recortar beneficios sociais. A Cospedal, en cambio, non lle tremeu o pulso. ¿Será unha mostra do que se nos pode vir encima tras as próximas eleccións? ¿Seguirá calado Rajoy? Son lentellas, dirannos seguramente.
1 comentario:
Mi querida democracia, el ser humano cuando acaricia un cuerpo lo sueña. El PP acaricia el Poder TOTAL y lo mismo que aquel simio que acaricio la quijada del asno, siente tal obsesión que convierte el espíritu en materia, la política en mercancía y a ti en un clínex de usar y tirar.
El PP ya se siente amo y señor del la bancada azul del Parlamento y comienza a venderle a su afición la piel del asno sin haber conseguido la quijá. Tal vez el asno se encuentre comiendo margaritas en el país de las maravillas lo mismo que lo hacia el oso que abatió Juan Carlos I en Rusia. En aquella ocasión los plantígrados rusos se sintieron avergonzados por confundir el Vodka con el agua del Volga y ahora los españoles nos sentimos asnos desde que el PP intenta utilizarnos como tales para portear los votos a sus urnas y de paso utilizar nuestras quijadas para repartir estacazos a diestra y siniestra
El PP en su responsabilidad política, como oposición, es de las que dejaran huella digital y de zapato, como la de Hermann Tertsch. Marcando estilo histórico de cómo humillar a una sociedad siguiendo las indicaciones de la voz de su amo haciendo política basura
El PP Soluciones con sus gurús Aguirre, Rajoy, Cospedal, Sáez de Santamaría, Camps, González Pons, Aznar y el resto de la "trupe" conservadora, mediática, económica y católica, NO se sienten asqueados al contemplar la bascosidad que su partido está arrojando sobre la España que ellos bautizaron cono: Una Grande y Libre. Esto querida democracia es lo que se puede llamar un temperamento sensiblero. Disfrutan a lo grande TENIENDO UN PROBLEMA PARA CADA SOLUCIÓN, sin ninguna solución para cualquier problema.
Publicar un comentario