Os españois non confían nos medios de comunicación. O último barómetro do CIS indica que as empresas dedicadas ao (outrora nobre) arte de informar rozan o aprobado, pero non o conseguen. Miúda sorpresa.
Quizá teña algo que ver esta sorte de amálgama en que se converteron algúns programas, televisivos fundamentalmente, onde o espectáculo prima sobre o rigor e os debates protagonízanos charlatáns de feira en lugar de expertos. Achegarse ao pobo é unha boa manobra de mercadotecnia, pero non se pode pretender credibilidade cando quen opina sobre a calidade do ensino non se sabe nin a táboa do sete. O ridículo, inevitable, faise patente cando a noticia máis importante dos últimos tempos dana unha humorista e unha vividora. Perfecto resumo da crise da profesión.
Aínda que o público ten o que merece, ás audiencias remítome, e quen elixe a un fantoche en lugar da un traballador competente debería saber o que pode atoparse. Igual que cando sintoniza unha emisora ou compra un xornal segundo a cor que, con máis ou menos sutileza, deixan traslucir.
Desde os seus inicios, o xornalismo cumpriu as funcións de informar e formar opinión. A obxectividade absoluta é incompatible coa condición humana. E con estas premisas funcionou o negocio durante décadas. Nin os máis inocentes poden alegar engano. Seica, radicalización cando, ebria de poder, a maquinaria da prensa desprega o seu veleno. En ocasións, case como unha vinganza persoal. Para vergoña da maior parte do gremio. Por certo.
O certo é que é preferible unha sociedade que dubide a unha que se deixe guiar sen mostrar un chisco de vontade. Mellor mentes pensantes que esixan calidade que mandas cerriles que apenas saiban entender o que len. Aínda que por desgraza as segundas son as que fan máis ruído. E cando piden sangue e polémica é o que se lles dá. O cliente manda. Case sempre. Ata cando, voluble como é, un día reclama o que ao seguinte critica. É o malo da información á carta. Que ao final aburre. Chegará o día no que serán guionistas os que redacten historias que enganchen. Onde non chega a información, chega a imaxinación.
Ofrézanlles o que queren oír ou non, os medios de comunicación non teñen a confianza dos cidadáns. E poida que teña que ser así. Xa o di o refrán: Do que vexas, cre a metade. E do que che digan, a cuarta parte. Ter un 4,97 quizá non sexa tan malo, logo de todo... P.F.
Quizá teña algo que ver esta sorte de amálgama en que se converteron algúns programas, televisivos fundamentalmente, onde o espectáculo prima sobre o rigor e os debates protagonízanos charlatáns de feira en lugar de expertos. Achegarse ao pobo é unha boa manobra de mercadotecnia, pero non se pode pretender credibilidade cando quen opina sobre a calidade do ensino non se sabe nin a táboa do sete. O ridículo, inevitable, faise patente cando a noticia máis importante dos últimos tempos dana unha humorista e unha vividora. Perfecto resumo da crise da profesión.
Aínda que o público ten o que merece, ás audiencias remítome, e quen elixe a un fantoche en lugar da un traballador competente debería saber o que pode atoparse. Igual que cando sintoniza unha emisora ou compra un xornal segundo a cor que, con máis ou menos sutileza, deixan traslucir.
Desde os seus inicios, o xornalismo cumpriu as funcións de informar e formar opinión. A obxectividade absoluta é incompatible coa condición humana. E con estas premisas funcionou o negocio durante décadas. Nin os máis inocentes poden alegar engano. Seica, radicalización cando, ebria de poder, a maquinaria da prensa desprega o seu veleno. En ocasións, case como unha vinganza persoal. Para vergoña da maior parte do gremio. Por certo.
O certo é que é preferible unha sociedade que dubide a unha que se deixe guiar sen mostrar un chisco de vontade. Mellor mentes pensantes que esixan calidade que mandas cerriles que apenas saiban entender o que len. Aínda que por desgraza as segundas son as que fan máis ruído. E cando piden sangue e polémica é o que se lles dá. O cliente manda. Case sempre. Ata cando, voluble como é, un día reclama o que ao seguinte critica. É o malo da información á carta. Que ao final aburre. Chegará o día no que serán guionistas os que redacten historias que enganchen. Onde non chega a información, chega a imaxinación.
Ofrézanlles o que queren oír ou non, os medios de comunicación non teñen a confianza dos cidadáns. E poida que teña que ser así. Xa o di o refrán: Do que vexas, cre a metade. E do que che digan, a cuarta parte. Ter un 4,97 quizá non sexa tan malo, logo de todo... P.F.
3 comentarios:
Se nota que "los medios de comunicación" entre los que naturalmente hay que incluir a la televisión. hacen perfectamente su trabajo: entontecer y adoctrinar al ciudano. ¿O hay algún ingenuo que crea que "los medios..." son independientes...?. Nada de eso. obedecen consignas de los grupos de represión a los que pertenecen.
As voces que sobreviven pertencerán en boa medida a quen é menos probable que critiquen a distribución prevaleciente da riqueza e do poder. E ao revés, quen é máis probable que poñan en dúbida estas reparticiones non poden facer público o seu desacordo ou oposición porque non dispón dos recursos necesarios para comunicarse eficazmente cunha gran audiencia.
Desde esta perspectiva, saliéntase a estrutura económica sobre o contido ideolóxico das mensaxes. A institución dos medios de comunicación, é considerada unha parte do sistema económico aínda que estreitamente vinculada ao sistema político.
Os medios, baixo a presión de expandir os seus mercados e impulsados polos intereses económicos de fondo dos propietarios, xeran a necesidade de obter beneficios a través dos medios de comunicación propiciando tendencias monopólicas de integración vertical e horizontal. En consecuencia, redúcense as fontes independentes e marxínanse sectores minoritarios e de baixo nivel adquisitivo.
Una de las pruebas más escandalosas en la ciudad, es el programa en una tv local con un programa donde sale el alcalde de Vigo aparentemente entrevistado por una servil aprendiz de locutora que le hace las preguntas pre cocinadas a las que contesta con su cínica sonrisa.
Y que no le quede a nadie la menor duda de que ese programa lo pagan los contribuyentes de forma indirecta mediante publicidad camuflada como institucional.
Una estafa a los contribuyentes y a la inteligencia.
“El castigo al embustero es no ser creído, aun cuando diga la verdad” (Aristóteles)
Despertad y exigir LISTAS ABIERTAS, que permitan la entrada de BUENOS Y CAPACITADOS GESTORES al frente de las administraciones públicas.
Mientras tanto, VOTA EN BLANCO (Sobre vacío)
(LA CORRUPCIÓN QUE NOS INVADE)
http://httpvoltairevigoblogspotcom.blogspot.com
VOLTAIRE-VIGO
Publicar un comentario