TRABALLAR CANSA

Algún día haberá que agradecer a Camps e Matas o servizo que están prestando á cohesión social. Os seus respectivos xuízos, humillantes e retransmitidos en directo, teñen unha función catártica, facilítannos unha chiba expiatorio (ao xeito que o foi Madoff para a mafia financeira) e ata nos xeran unha ilusión de xustiza.
Dá igual que o que se xulga en ambos os casos (un cohechito de Camps, uns discursos bienpagaos de Matas) sexa unha mínima parte na corrupción de anos; o importante é que véndoos no banco, oíndo as súas repugnantes confidencias telefónicas e os interrogatorios, damos saída á rabia e o noxo que sentimos ao sabernos estafados.
Se o diñeiro público asimílase ao auga que circula polas tubaxes, os casos de corrupción serían as perdas de líquido que se producen ao longo da rede. Os xulgados estes días son apenas unha pingueira, pois sabemos que houbo fugas masivas noutros puntos polos que a auga común escapábase a barullo.
Así vivimos durante moitos anos, sen importarnos demasiado as perdas, pois mentres ao abrir a billa seguise saíndo auga non había de que preocuparse, aceptábase a corrupción como se acepta que nas canalizacións de auga (as de verdade) pérdanse miles de litros a diario polo seu mal estado. Pero claro, chegou a seca e agora, cando ao abrir a billa sae un hilillo fino, é cando nos acordamos das pingueiras, fugas e cataratas de diñeiro público que se escaparon.
Probablemente nunca vexamos no banco aos responsables de tanta corrupción, aos que puñan o cubo. E non me refiro só a Gürtel, as subvencións para coca en Andalucía, Urdangarin e demais. Hai outras corrupcións que talvez non teñan tipificación penal, pero son tamén corrupción e secaron máis a subministración. Por exemplo, en Valencia, o verdadeiro delito é que se fundiron miles de millóns en terramíticas, cidades das artes, fórmula 1, aeroportos pantasmas e torres cobradas sen pór un ladrillo, e agora haxa que facer unha colecta para que investiguen a diabetes da túa filla. Que noxo.