luns, 27 de febreiro de 2012

ESPIDOS (DESNUDOS)

Esta profunda crise económica actuou sobre o corpo social como un mecanismo represor idéntico a calquera ditadura.
En calquera ditadura, se un cidadán anónimo cae nunha redada en mans da brigada política, sen dúbida será conducido nun furgón a unha comisaría e alí bastará unha mínima sospeita ou simplemente que a súa cara non lle guste ao comisario para verse encerrado nunha cela por un tempo indefinido. Antes ordenaráselle que deixe nunha bolsa o cinto, os cordóns dos zapatos, o bolígrafo, o reloxo e calquera obxecto punzante co que podería suicidarse. Na cela este cidadán ten dúas opcións: insultar ao carcelero e dar patadas contra a parede ou baixar a cerviz e aceptar o seu destino. Talvez a angustia que lle provoque sentirse a mercé dun déspota, será suficiente para abrandarlle. Nos sotos da brigada política practícase unha psicoloxía basta ou refinada segundo a catadura moral do torturador. Se o preso é un rebelde perigoso, o sistema ten varios métodos para baixarlle os fumes. A máis limpa e humillante forma de tortura consiste en interrogalo baixo potentes focos completamente espido. Non se necesita exercer sobre el ningunha clase de violencia física. A mera desnudez corporal destruiralle ao instante a autoestima. Poida que este cidadán, se non é un heroe, estea disposto a asinar calquera confesión a cambio duns calzóns. En certo xeito esta profunda crise económica actuou sobre o corpo social como un mecanismo represor idéntico a calquera ditadura. As persistentes noticias negativas crearon un clima corrosivo sobre a conciencia do cidadán. Parece que todo foi programado para que o pesimismo exerza un efecto demoledor con obxecto de baixarlle as defensas ante o azaroso futuro que lle espera. Como no soto dunha comisaría, o sistema quitoulle ao parado os cordóns dos zapatos e o cinto para que non se suicide e ao que aínda ten traballo obrígalle a contemplar o seu corpo espido ante un espello e en lugar de interrogalo alguén se limita a lerlle a reforma laboral, como unha condena. O comisario felicítalle se a empresa baixoulle o soldo, porque esa é o sinal de que non o botaron á rúa aínda. Este cidadán capturado nunha redada social darao todo por bo se o empresario regálalle uns calzóns para taparse as vergoñas. M.V.

Ningún comentario: