Á maioría dos cidadáns estes episodios recórdanlles ao TOP, a democracia orgánica, a lei de vagos e maleantes e os delitos de pensamento.
O inimitable Gila fixo unha parodia que, mire vostede por onde, segue de rabiosa actualidade.
E é que, logo de pasar o que pasou, desde a maxistratura española chegan voces asegurando que é "inaceptable" criticar unha sentenza do Supremo, á vez que outros aseguran que "a xustiza é igual para todos, ata para os xuíces".
E logo vén a representante na terra da dama da venda e a balanza, que exerce de portavoz do Consello do Poder Xudicial e advírtenos de "que todos os imputados non son iguais", o que vén supor a proba do nove para entender mellor o caso que nos ocupa e o que preocupa, neste momento, en Zarzuela.
Á maioría dos cidadáns -de aquí e de fóra das nosas fronteiras- estes episodios recórdanlles ao TOP, a democracia orgánica, a lei de vagos e maleantes e os delitos de pensamento, expresión e opinión. Non o digo eu senón "The New Yorker", a través do seu corresponsal en España: "o veredicto contra Garzón, proba de corrupción do poder xudicial español e que, en 2012 España segue sendo o país da Inquisición". Opinións parecidas, pero menos elocuentes, aparecen nos principais diarios internacionais. Aquí, en España, segundo unha enquisa feita pública por "O País", seis de cada dez cidadáns maniféstanse en contra da sentenza e en internet -nas redes sociais- pódese medir e pesar ese desgusto. Copio algúns das mensaxes: "España: Camps, inocente; Garzón, culpable; Fraga, demócrata e Urdangarin, empresario modelo". Máis: "A mensaxe á sociedade e outros xuíces está claro: Todo quedou atado e ben atado. Non se poden investigar crimes franquistas nin a corruptos" e "o tribunal que condena durísimamente a Garzón rehabilitou hai pouco ao xuíz Urquia condenado por cobrar mordidas en Marbella". Son algunhas mostras da indignación popular que corren como a pólvora por todo o mundo a través de todos os medios posibles, aínda que, á vez, teñamos que sufrir aos medios da caverna que -aplaudiron unha vez a Garzón, como Cid Campeador- e agora non ocultan a súa obscena alegría.
O peor? "Ver como os poderosos manipulan os recursos que o Estado de dereito pon ao servizo de todos, facendo servir aos seus intereses" (Mercés Gallizo ex directora de Institucións Penais).
Xa saben: non todos os imputados son iguais. J.M.V.
O inimitable Gila fixo unha parodia que, mire vostede por onde, segue de rabiosa actualidade.
E é que, logo de pasar o que pasou, desde a maxistratura española chegan voces asegurando que é "inaceptable" criticar unha sentenza do Supremo, á vez que outros aseguran que "a xustiza é igual para todos, ata para os xuíces".
E logo vén a representante na terra da dama da venda e a balanza, que exerce de portavoz do Consello do Poder Xudicial e advírtenos de "que todos os imputados non son iguais", o que vén supor a proba do nove para entender mellor o caso que nos ocupa e o que preocupa, neste momento, en Zarzuela.
Á maioría dos cidadáns -de aquí e de fóra das nosas fronteiras- estes episodios recórdanlles ao TOP, a democracia orgánica, a lei de vagos e maleantes e os delitos de pensamento, expresión e opinión. Non o digo eu senón "The New Yorker", a través do seu corresponsal en España: "o veredicto contra Garzón, proba de corrupción do poder xudicial español e que, en 2012 España segue sendo o país da Inquisición". Opinións parecidas, pero menos elocuentes, aparecen nos principais diarios internacionais. Aquí, en España, segundo unha enquisa feita pública por "O País", seis de cada dez cidadáns maniféstanse en contra da sentenza e en internet -nas redes sociais- pódese medir e pesar ese desgusto. Copio algúns das mensaxes: "España: Camps, inocente; Garzón, culpable; Fraga, demócrata e Urdangarin, empresario modelo". Máis: "A mensaxe á sociedade e outros xuíces está claro: Todo quedou atado e ben atado. Non se poden investigar crimes franquistas nin a corruptos" e "o tribunal que condena durísimamente a Garzón rehabilitou hai pouco ao xuíz Urquia condenado por cobrar mordidas en Marbella". Son algunhas mostras da indignación popular que corren como a pólvora por todo o mundo a través de todos os medios posibles, aínda que, á vez, teñamos que sufrir aos medios da caverna que -aplaudiron unha vez a Garzón, como Cid Campeador- e agora non ocultan a súa obscena alegría.
O peor? "Ver como os poderosos manipulan os recursos que o Estado de dereito pon ao servizo de todos, facendo servir aos seus intereses" (Mercés Gallizo ex directora de Institucións Penais).
Xa saben: non todos os imputados son iguais. J.M.V.
Ningún comentario:
Publicar un comentario