" A sociedade está anestesiada para que non lle desbasta o futuro"
Coñezo a algúns amigos que xa non len os xornais e cambian de canle cando aparecen as noticias. A alma humana ten un límite ao medo. Somos moitos os que pechamos os ollos cando o asasino vai correr a cortina da ducha. Vivir con medo é terrible; moitos elixen facelo na ignorancia. Escaparse da realidade, agora, é tratar de fuxir do medo.
O frío é a materialización térmica do medo. Saír de casa, nestes días, en moitos lugares de España, dá medo; non estamos afeitos a que o frío traspase a nosa roupa: mellor quedar en casa por se escampa.
Non hai esperanza na maior parte da poboación. Polo menos reduciuse o soldo dos bancarios cuxas entidades recibiron axuda pública. ¡Que pena que Zapatero non tivese a coraxe dese xesto case ejemplarizante! O seu foi indultar a un banqueiro amigo no último consello de ministros. Rubalcaba e Chacón, sentados nesa mesa, estiveron de acordo con ese trato de favor para rehabilitar a un banqueiro inhabilitado. Así son as cousas.
Ninguén quere mirar o calendario porque o día que se celebren as eleccións andaluzas Rajoy sacará do conxelador as medidas máis duras. Escapóuselle cando cría que non había micrófonos. Os políticos só din a verdade cando pensan que lles escoitan máis nada que os seus colegas. O resto, muditos.
Frío que dá medo e medo que dá frío. A sociedade está anestesiada para que non lle desbasta o futuro. Pero a anestesia pasa e o frío tamén. Deica pouco as rúas vanse a encher de xente indignada. Sábeo Rajoy e sabémolo todos. Pero de momento, só temos frío e medo ou medo e frío.
Coñezo a algúns amigos que xa non len os xornais e cambian de canle cando aparecen as noticias. A alma humana ten un límite ao medo. Somos moitos os que pechamos os ollos cando o asasino vai correr a cortina da ducha. Vivir con medo é terrible; moitos elixen facelo na ignorancia. Escaparse da realidade, agora, é tratar de fuxir do medo.
O frío é a materialización térmica do medo. Saír de casa, nestes días, en moitos lugares de España, dá medo; non estamos afeitos a que o frío traspase a nosa roupa: mellor quedar en casa por se escampa.
Non hai esperanza na maior parte da poboación. Polo menos reduciuse o soldo dos bancarios cuxas entidades recibiron axuda pública. ¡Que pena que Zapatero non tivese a coraxe dese xesto case ejemplarizante! O seu foi indultar a un banqueiro amigo no último consello de ministros. Rubalcaba e Chacón, sentados nesa mesa, estiveron de acordo con ese trato de favor para rehabilitar a un banqueiro inhabilitado. Así son as cousas.
Ninguén quere mirar o calendario porque o día que se celebren as eleccións andaluzas Rajoy sacará do conxelador as medidas máis duras. Escapóuselle cando cría que non había micrófonos. Os políticos só din a verdade cando pensan que lles escoitan máis nada que os seus colegas. O resto, muditos.
Frío que dá medo e medo que dá frío. A sociedade está anestesiada para que non lle desbasta o futuro. Pero a anestesia pasa e o frío tamén. Deica pouco as rúas vanse a encher de xente indignada. Sábeo Rajoy e sabémolo todos. Pero de momento, só temos frío e medo ou medo e frío.
Ningún comentario:
Publicar un comentario