"Todo o anterior xa é pasado, pero o presente está aínda por vir, xa que o presente non pode estar vivindo en tempo de pasado" Terminou o 'zapaterato' e iniciouse o 'rubalcabato'. O PSOE puxo fin á vella etapa e fixo nacer a vella etapa. Ou, o que é o mesmo, cambiouno todo para que nada cambie. A verdade é que daba igual Rubalcaba ou Chacón. O primeiro é a experiencia, pero a vella experiencia felipista -con todos os seus erros- e zapaterista -con todos os seus propios, sumados aos anteriores-. A segunda é só o experimento, a etapa experimental socialista baseada nas ocorrencias do líder. Así que, gañase quen gañase daba igual: perdía o concepto profundo de renovación na familia socialista.
O caso é que gañado Rubalcaba, aínda que pola mínima: tan só por 2,32 puntos, ou 22 votos, o que dá unha primeira idea do rifado que estivo este 38º Congreso socialista. Había que elixir entre o malo e o malo, e optouse por elixir o malo. Pero o malo de verdade é que en todo un partido histórico como este non haxa nin unha soa posibilidade de renovación de verdade. Poderíase pensar que a auténtica alternativa aínda está na puberdade. E iso é moi triste.
En todo caso, gañou Rubalcaba, pero ¿por que? Algúns analistas observan con acerto que o discurso de Zapatero foi clave para vencer no ano 2000 e que o de Chacón foino para a súa derrota. É verdade que ante o plenario, na presentación da súa candidatura animando ao voto, Chacón celebrou un mitin máis que pronunciar un discurso: empezou sobreactuada, gritando, buscando o aplauso fácil coas cuestións tópicas de aprendiz de brujo. E ata sacou a pasear ao seu avó, o miliciano de quince anos que coñeceu a derrota, os campos de concentración e o exilio. Algo así como o avó de Zapatero pero sen a balacera que acabou coa vida deste último.
Rubalcaba, pola contra, pronunciou un discurso con contido, articulado ao redor de eslóganes e con solidez fronte ao estilo baleiro do seu adversario. Os aplausos a Rubalcaba non estaban provocados; os de Chacón estaban previstos no guión que alguén moi próximo a ela preparoulle, e de nada serviu a súa especie de xuramento de que ela, Chacón, xa non era o golem de Zapatero nin moito menos a nena de Felipe. Non soou crible esa afirmación que recalcou a berros: "Veño a este Congreso libre de ataduras e serena e consciente". Así que entre Málaga e Malagón, saíu o sol por Antequera.
Todo o anterior xa é pasado, pero o presente está aínda por vir, xa que o presente non pode estar vivindo en tempo de pasado. Así que o 38 Congreso socialista colocounos nun incrible pretérito e aínda queda por definir se o que parece o presente socialista é unha fisura no tempo -Rubalcaba- ou se é o inicio dun golfiñato oculto que estea xa perfilando a auténtica renovación socialista. Rubalcaba levouse os restos do naufraxio, pero é ao golfiño ao que lle corresponderá reflotar o Titanic.
O caso é que gañado Rubalcaba, aínda que pola mínima: tan só por 2,32 puntos, ou 22 votos, o que dá unha primeira idea do rifado que estivo este 38º Congreso socialista. Había que elixir entre o malo e o malo, e optouse por elixir o malo. Pero o malo de verdade é que en todo un partido histórico como este non haxa nin unha soa posibilidade de renovación de verdade. Poderíase pensar que a auténtica alternativa aínda está na puberdade. E iso é moi triste.
En todo caso, gañou Rubalcaba, pero ¿por que? Algúns analistas observan con acerto que o discurso de Zapatero foi clave para vencer no ano 2000 e que o de Chacón foino para a súa derrota. É verdade que ante o plenario, na presentación da súa candidatura animando ao voto, Chacón celebrou un mitin máis que pronunciar un discurso: empezou sobreactuada, gritando, buscando o aplauso fácil coas cuestións tópicas de aprendiz de brujo. E ata sacou a pasear ao seu avó, o miliciano de quince anos que coñeceu a derrota, os campos de concentración e o exilio. Algo así como o avó de Zapatero pero sen a balacera que acabou coa vida deste último.
Rubalcaba, pola contra, pronunciou un discurso con contido, articulado ao redor de eslóganes e con solidez fronte ao estilo baleiro do seu adversario. Os aplausos a Rubalcaba non estaban provocados; os de Chacón estaban previstos no guión que alguén moi próximo a ela preparoulle, e de nada serviu a súa especie de xuramento de que ela, Chacón, xa non era o golem de Zapatero nin moito menos a nena de Felipe. Non soou crible esa afirmación que recalcou a berros: "Veño a este Congreso libre de ataduras e serena e consciente". Así que entre Málaga e Malagón, saíu o sol por Antequera.
Todo o anterior xa é pasado, pero o presente está aínda por vir, xa que o presente non pode estar vivindo en tempo de pasado. Así que o 38 Congreso socialista colocounos nun incrible pretérito e aínda queda por definir se o que parece o presente socialista é unha fisura no tempo -Rubalcaba- ou se é o inicio dun golfiñato oculto que estea xa perfilando a auténtica renovación socialista. Rubalcaba levouse os restos do naufraxio, pero é ao golfiño ao que lle corresponderá reflotar o Titanic.
Ningún comentario:
Publicar un comentario