Somos o país da pera, digo, da repera. Incombustibles. Impertérritos. Inmortais. Nin nós mesmos podemos destruírnos. Máis que o espírito dubitativo do danés Hamlet domínanos Segismundo, locuaz príncipe de Calderón, ao perseguir un reino entre a realidade e o soño. Shakespeare expón a pregunta, "ser ou non ser", a posteriori; Calderón, anticipa a cuestión: "O delito maior do home é nacer".
Sempre nos movemos -comentaristas, tertulianos, cidadáns de prol e demais calaña- a dereita e esquerda, arriba e abaixo, diante e atrás. Cada un arrimando a andrómena ao seu interese particular. Ben aplaudindo aos xuíces, se os seus veredictos satisfannos, ou, por contra, denigrándolos e tachándoos de fascistas se a súa resolución é contraria...
Valla, como exemplo desa indigna exemplaridade popular, Garzón, alguacil alguacilado, que sufriu en carne propia e puñetas enlodadas imputacións por varios delitos... E acto seguido, os bobos útiles e compañeiros de viaxe apresuráronse a saír á rúa reclamando xustiza para o xuíz estrela máis inxusto de todos. Porque non se lle xulga pola súa loita contra Franco e os seus secuaces, senón por prevaricación, escoitas ilegais, favores a empresas financeiras e das outras mediante contraprestación de beneficios.
E o corifeo de tramoyistas feirantes -miméticos, trasnoitados e parciais- sae sen aludir xamais a Cuba, Venezuela, China, Corea do Norte e mil dramáticos exemplos máis que poderían invocarse. E, aínda peor, recibe o cariñoso apoio do noso sindicalismo "vertical", mentres esquece cinco millóns e medio de parados. A todos, histriónico conxunto de bufóns esperpénticos, pódenselles aplicar as coplas de Mingo Revulgo: "E non mires se che vas/ adiante ou cara atrás/ zanqueando cos pés,/ dando trancos ao través,/ que non sabes onde estás".
Sempre nos movemos -comentaristas, tertulianos, cidadáns de prol e demais calaña- a dereita e esquerda, arriba e abaixo, diante e atrás. Cada un arrimando a andrómena ao seu interese particular. Ben aplaudindo aos xuíces, se os seus veredictos satisfannos, ou, por contra, denigrándolos e tachándoos de fascistas se a súa resolución é contraria...
Valla, como exemplo desa indigna exemplaridade popular, Garzón, alguacil alguacilado, que sufriu en carne propia e puñetas enlodadas imputacións por varios delitos... E acto seguido, os bobos útiles e compañeiros de viaxe apresuráronse a saír á rúa reclamando xustiza para o xuíz estrela máis inxusto de todos. Porque non se lle xulga pola súa loita contra Franco e os seus secuaces, senón por prevaricación, escoitas ilegais, favores a empresas financeiras e das outras mediante contraprestación de beneficios.
E o corifeo de tramoyistas feirantes -miméticos, trasnoitados e parciais- sae sen aludir xamais a Cuba, Venezuela, China, Corea do Norte e mil dramáticos exemplos máis que poderían invocarse. E, aínda peor, recibe o cariñoso apoio do noso sindicalismo "vertical", mentres esquece cinco millóns e medio de parados. A todos, histriónico conxunto de bufóns esperpénticos, pódenselles aplicar as coplas de Mingo Revulgo: "E non mires se che vas/ adiante ou cara atrás/ zanqueando cos pés,/ dando trancos ao través,/ que non sabes onde estás".
Ningún comentario:
Publicar un comentario