Ata agora, o Fondo Monetario Internacional (FMI) ocupaba o primeiro lugar no ranking de emitir ese discurso conservador baseado en axustes e reformas regresivas, pero na actualidade foi excedido por Merkel e as súas acólitos da Unión Europea. A situación é tan clara que ata a directora do FMI tívo que recoñecer: a política que está aplicando Europa conduce inevitablemente á recesión. Poucas son hoxe as voces que non cuestionan a obsesión enfermiza da chanceler pola estabilidade orzamentaria e de cando en cando na historia darase un caso de cerrazón mental como o que están protagonizando os mandatarios europeos. Por máis que os feitos demostren o contrario, eles continúan apalancados na súa política de axustes e reformas sen querer aceptar que non serven para corrixir o déficit nin para infundir confianza nos mercados.
O obxectivo de déficit fíxase como unha porcentaxe do PIB, de modo que a recesión económica, que é o que provoca a política seguida, non só vai incrementar o numerador, ao diminuír a recadación, senón que tamén vai diminuír o denominador (o PIB redúcese). Iso é o que fai totalmente imposible que España -e supoño que outros moitos países- poida cumprir o próximo ano o obxectivo marcado e o que forza ata a cuestionarse se non estariamos máis preto da consolidación fiscal no caso de que a política aplicada desde fai dous anos fose menos tensa e traumática.
A política de axustes tampouco serve, como se está comprobando, para lograr a confianza dos investidores, posto que, para garantir o reintegro dos seus fondos, tanto ou máis importante que o cumprimento puntual nun ano dun algarismo máxico de déficit publico é a capacidade dun país de xerar ingresos futuros. A enorme trampa na que está inmersa a economía europea faise patente cando as axencias de cualificación un día reducen a cualificación dos países polas súas desviacións orzamentarias e ao seguinte, polo paro e as malas previsións económicas. Algunha vez, como na última declaración de Standard & Poor’s, confesan o motivo de fondo: os desequilibrios que a Unión Monetaria xera entre os países membros. Juan Francisco Martín Seco-Economista
O obxectivo de déficit fíxase como unha porcentaxe do PIB, de modo que a recesión económica, que é o que provoca a política seguida, non só vai incrementar o numerador, ao diminuír a recadación, senón que tamén vai diminuír o denominador (o PIB redúcese). Iso é o que fai totalmente imposible que España -e supoño que outros moitos países- poida cumprir o próximo ano o obxectivo marcado e o que forza ata a cuestionarse se non estariamos máis preto da consolidación fiscal no caso de que a política aplicada desde fai dous anos fose menos tensa e traumática.
A política de axustes tampouco serve, como se está comprobando, para lograr a confianza dos investidores, posto que, para garantir o reintegro dos seus fondos, tanto ou máis importante que o cumprimento puntual nun ano dun algarismo máxico de déficit publico é a capacidade dun país de xerar ingresos futuros. A enorme trampa na que está inmersa a economía europea faise patente cando as axencias de cualificación un día reducen a cualificación dos países polas súas desviacións orzamentarias e ao seguinte, polo paro e as malas previsións económicas. Algunha vez, como na última declaración de Standard & Poor’s, confesan o motivo de fondo: os desequilibrios que a Unión Monetaria xera entre os países membros. Juan Francisco Martín Seco-Economista
Ningún comentario:
Publicar un comentario