xoves, 13 de decembro de 2012

IDEOLOXÍA CÍNICA

Se alguén viu o domingo o programa salvados, pode apreciar o desprazamento que se realizou cara ao que determina como ideoloxía cínica. Seis veces negou a representante do PP, ante as preguntas de Jordi Évole, a existencia dunha amnistía fiscal: negar a evidencia como xeito de cambiar a realidade e persistir na súa intención, converteuse nun método.
Ata hai pouco, -como rexeitamento popular da cultura oficial-, éralle posible ironizar e deixar en evidencia, mediante o sarcasmo, a solemne mentira oficial para que o ridículo disolvése a realidade. Pero xa non vale, a ideoloxía cínica xa dá por descontado este efecto e persiste na súa intención sosténdoa.
Hai unha nova forma suprema de deshonestidade: aínda que a túa muller atópeche na cama con outra, négao: ¡isto non é o que parece! Por moi absurdo que resulte é posible facelo... e fano. "Saben o que fan e aínda así o fan", é a  súa nova referencia ideolóxica. Non se disolve a súa mentira con entender este feito pero polo menos serve para que teñamos conciencia a que nos enfrontamos.
Nin os datos, nin a evidencia, nin a argumentación, teñen nada que facer por que xa esta descontados de antemán, do que se trata é de levar a efecto a súa finalidade. Non se trata de representantes ou de adversarios que cren no resultado posible doutro enfoque, senón que o enfoque é só é unha tapadeira, -na que nin sequera cren-, para conseguir un fin que non se pode expor aos ollos dos demais sen destruír a imaxe propia. Só necesitan consígnalas para xustificar a súa presenza; dá o mesmo o seu contido de verdade por que a menoría esquece.
Do mesmo xeito, A Razón e o Mundo, elixen outros dous modos de tapar a realidade -a que se esconde tras a tendencia do sistema económico ao lucro por principio-, presentando a conciencia habitual como un comportamento individual como o de Gerardo Díaz Ferrán. (Tres causas hai xa abertas por motivos similares-di a Razón-. ¡Que barbaridade e que eficacia, para os tempos que corren!) Pero as súas noticias están construídas de modo que  disimulan tras o excepcionalmente escaso da detención o existo do extraordinariamente extenso da que se evade: que alguén así exista non é un problema, o problema é que é moeda corrente.

Ningún comentario: