xoves, 17 de xaneiro de 2013

BROTES VERDES

Os prazos que formula toda acción de goberno veñen determinados por múltiples factores que, en boa medida, poden escapar á vontade de quen está no poder. Se se tratase doutra persoa, a cousa podería ter certa transcendencia porque os lapsos máis ou menos dilatados (aínda que, en realidade, non o sexan tanto comparados cos sete anos anteriores) e a conciencia do desgusto existente en boa parte da cidadanía (que, dito sexa de paso, parece non ser consciente da magnitude dos problemas legados pola esquerda) podería poñer nerviosa a quen vivira da política facéndoo dubidar da idoneidade do camiño emprendido; tratándose de Rajoy, estas circunstancias apenas resultan relevantes.
Quedan case tres anos ata as próximas eleccións xerais e xa a política económica propiciada dende La Moncloa, contraria en tantos aspectos á socialista, está a empezar a dar froitos macroeconómicos. Talvez os microeconómicos dos cidadáns aínda tarden un tempo en ofrecer cifras positivas e, para a convocatoria de 2015, non alcancen a dar máis que leves melloras respecto aos datos recibidos do goberno Zapatero pero, en calquera caso, pouco importa dende un punto de vista exclusivamente partidista porque, por fortuna, Rajoy está a dar un talle de estadista que non se vía nestes pagamentos ibéricos dende hai moito tempo. Xa dixo o propio Presidente do Goberno no seu día que non lle importaba perder apoio electoral se era a consecuencia da impopularidade causada por decisións necesarias para que España saíse da catástrofe en que a deixaron as políticas socialdemócratas.
Novas reformas e a consolidación da estabilidade das contas públicas agardan no tempo (tres cuartos de lexislatura) que queda ata que os españois volvan ás urnas. O peor que podería acontecer entón sería que, cun cambio de signo no Goberno, se desandara a senda reformista para reincidir nos erros do pasado pola vía do populismo demagóxico do extremismo esquerdista, que tantos estragos, por exemplo, está a causar noutros países de fala hispana. En calquera caso, que veña mañá é de esperar que non encontre o terreo cheo de trampas, fochas e pozos secos, como o encontrou o PP apenas hai un ano.
O certo é que a trampa máis perigosa para a recuperación das expectativas económicas xa a está a poñer hoxe o nacionalismo catalán coa conivencia tácita ou explicitar da esquerda, dende o PSC e máis alá.

Ningún comentario: