Nin moito, nin pouco. Non dixo que si, pero tampouco dixo que non. Galego de pura cepa, como é o presidente do goberno, as frases poderían servir perfectamente para sacar conclusións como as que se derivan das propias de cada un dos dous partidos en liza á hora de avaliar o resultado do debate do estado da nación.
Talvez o único, á marxe dos contextos xa asumidos polo conxunto dunha poboación que cada vez parece crer en menos ou, o que é peor, en ninguén, foi o recoñecemento explícito de que cuestións como a corrupción, a carencia de resultados reais -aqueles que transcenden a quen verdadeiramente debería facelo- da política do goberno e o ambiguo e tenue recoñecemento aos problemas que atenazan a este país, foi iso de constatar o desasosego dunha parte máis que considerable da cidadanía.
Debater sobre a situación dun Estado no que a desconfianza se converteu na única moeda de cambio político debería servir polo menos para que se tivesen dado reflexións máis profundas que as de terse "relaxado na esixencia ética" ou que "fallou o control". ¿Acaso non é iso precisamente -ética e control- o mínimo que se esixe dun político? Non é que teñamos que excluír tamén desta casta toda pecado capital, pero si supoñer que pola súa banda existe a mínima intención de non os cometer.
¿Que sería entón un Estado sen ética, sen a simple, aínda que variable, capacidade para controlar aquilo que vulnera a súa esencia, que non é outra cousa que a capacidade de confianza na tutela, na garda, na protección do básico e o esencial? Léase unha vivenda digna, alimentación, sanidade, protección ante a inxustiza... ¿Non é acaso todo iso, de forma individual, conxugada e combinada, o que, en resumo, transmite sosego, iso que precisamente agora se recoñece que non existe? No mesmo informativo en que daba conta da primeira sesión do debate, outro apartado abordaba o caso duns alumnos dun colexio canario que chegaban a clase sen almorzar e dos esforzos de profesores e asociacións por garantirlles un mínimo de dignidade.
Talvez o único, á marxe dos contextos xa asumidos polo conxunto dunha poboación que cada vez parece crer en menos ou, o que é peor, en ninguén, foi o recoñecemento explícito de que cuestións como a corrupción, a carencia de resultados reais -aqueles que transcenden a quen verdadeiramente debería facelo- da política do goberno e o ambiguo e tenue recoñecemento aos problemas que atenazan a este país, foi iso de constatar o desasosego dunha parte máis que considerable da cidadanía.
Debater sobre a situación dun Estado no que a desconfianza se converteu na única moeda de cambio político debería servir polo menos para que se tivesen dado reflexións máis profundas que as de terse "relaxado na esixencia ética" ou que "fallou o control". ¿Acaso non é iso precisamente -ética e control- o mínimo que se esixe dun político? Non é que teñamos que excluír tamén desta casta toda pecado capital, pero si supoñer que pola súa banda existe a mínima intención de non os cometer.
¿Que sería entón un Estado sen ética, sen a simple, aínda que variable, capacidade para controlar aquilo que vulnera a súa esencia, que non é outra cousa que a capacidade de confianza na tutela, na garda, na protección do básico e o esencial? Léase unha vivenda digna, alimentación, sanidade, protección ante a inxustiza... ¿Non é acaso todo iso, de forma individual, conxugada e combinada, o que, en resumo, transmite sosego, iso que precisamente agora se recoñece que non existe? No mesmo informativo en que daba conta da primeira sesión do debate, outro apartado abordaba o caso duns alumnos dun colexio canario que chegaban a clase sen almorzar e dos esforzos de profesores e asociacións por garantirlles un mínimo de dignidade.
Desasosego é o que causa que se dea educación pero non nada que levarse á boca ou que nun hospital privado, contratado pola Sanidade Pública, coa canícula do verán entrando a cachón pola ventá, restrínxase a auga a un só botellon diario. Son só exemplos. O lamentable é que só sirvan de argumento político, non para exercitar o sentido común que invita a solucionalos. Pouco importa que se diga que todo se vai resolver ou que o que se está a facer permitirá que se resolva; a cuestión é saber cando, nun país no que a capacidade de resistencia se mide xa en graos de consumo de ansiolíticos. Carlos Miragaya
Ningún comentario:
Publicar un comentario