FMI (FONDO MONETARIO INTERNACIONAL)

Chegamos a un nivel en que xa non se trata de expoñer razóns que demostren os erros cometidos na crise, tanto na súa creación como no seu afondamento, senón de develar a moral que non os comete. A intención con que se pretende, a partir da doutrina do Shock, experimentada en Chile, aproveitar a debilidade social para impoñer as máximas neoliberais con plena conciencia.
Como de novo, o FMI, nas conclusións dos seus cálculos. Que fóra dos principios polos que se aplican, dos que non queren saber nada, nesga á técnica da súa aplicación. Que tampouco serve para nada, na medida que o erro declarado en Grecia, tras afundir como unha bomba atómica de efecto retardada e progresivo a millóns de persoas, acredita a súa estúpida inutilidade. Nin aí, nin nas crises sudamericanas, nin no leste asiático, nin como se ve, en ningún lugar que fose atendido por esta organización a partir do que cambio producido por Nixon sobre os acordos de Bretton Woods que remataron no Consenso de Washington, deixaron de destruír; dende que El FMI, deixo de ser aquilo para o que se construíu, -garantir a estabilidade financeira e económica internacional- para pasar un xeito de impoñer aos principios económicos neoliberais e a súa construción ideolóxica por enriba de calquera principio ético e/ou moral.
Un percorrido polas diferentes crises nas que participaron en ultímalos décadas, do que é exemplo a obra de Stigliz, El malestar da globalización, (Recomendable a súa lectura para percibir como isto non é máis que unha repetición da súa habitual resposta) é suficiente para entender que non existe demasiada diferenza entre o proceso de protección que esta institución instaura sobre os países en crise e o que poñen en practica os devoradores que levan a elas. Son os mesmos "cans" adornados con outros colares. O fundamentalismo do Consenso de Washington, na súa máxima expresión.

Ver un tipo embutido nun traxe impecable, con salario millonario, externo ao país, representando a unha organización, que afunde con cada esixencia a millóns de persoa, explicar como é posible encontrar equilibrio no emprego facilitando o despedimento e a redución de salarios, -despois de evidenciar, unha tras outra vez, que o abandono das teses do seu fundador Keynes polas actuais, son a causa do "malestar da civilización" en que nos encontramos-, ao único que leva, é ao recoñecemento da impotencia.
A que xera que a ignorancia e a desidia dentro de roupa cara e bronceados sexan o paradigma do saber, ante o que a razón e o dereito se dobregan incapaces de encontrar saída. Pero non nos confundamos; saben o que fan e fano. E seguirano facendo mentres non poñamos en risco os seus privilexios e os seus recursos: non existe ningún contido moral nestes formulación, senón a forza de quen en ultima instancia queren seguir mantendo a vantaxe que lles dá que os demais nos afundamos