AO PSOE CÁESELLE A "O"

Hai ocorrencias que parecen razoables desde un punto de vista económico, pero que deixan de parecelo, ata desde ese punto de vista, cando, examinándoas, advírtese nelas a redución do ser humano a número, a ente exclusivamente produtivo ou a mercancía. É o caso da que tivo o goberno, e coa pretensión de elevala a rango de lei, en relación á idade de xubilarse: quere que os traballadores deixen ata o último alento e boten ata o último bofe na oficina, no taller, na estada ou na cadea de montaxe para que a Caixa da Seguridade Social afórrese parte da miseria que ata hoxe devolvía aos xubilados en concepto de pensión vitalicia. Ata os 67 anos, idade en que por moita "esperanza de vida" que haxa está un para poucos debuxos, quere este goberno que a xente madrugue, aguante ao xefe, cubra xornadas interminables e viaxe en transportes ateigados, e todo para emendar non unha inevitable deriva da Seguridade Social cara aos números vermellos, senón unha que se pode evitar perfectamente se, partindo do recoñecemento do dereito a descansar logo dunha vida de intenso traballo, idéase algunha outra fórmula, equitativa e amable, que asegure no tempo as pensións. Claro que unha idea é sempre, e máis nun asunto tan sensible como este, o contrario dunha ocorrencia.
Que os traballadores pactaron unha idade de xubilación, os 65 anos, que non pode ser modificada unilateralmente sen a súa anuencia, ou que no país do paro, cantos máis anciáns traballen, menos novos poderán traballar, son obviedades que o goberno, refén do seu compulsión recadatoria, non contempla, e ese non contemplar nada que non sexa o balance da Caixa, lévalle a desprezar fórmulas tan sensatas como a que permitiría que os traballadores puidesen seguir logo dos 65, dependendo da saúde, o vigor, a vontade, o apego ao oficio e a ilusión de cada un, ata cando quixesen, ou plantarse. Témome que con esta ocorrencia dos 67, ao PSOE acabóuselle de caer a 'O'.