"Gastouse moito máis do razoable, e hai pobos en que hai máis asesores do alcalde que policias municipais"
A débeda dos concellos españois era un feito coñecido de todos, pero nunca se chegou aos límites actuais. A crise económica e a caída dos ingresos procedentes das licenzas para o sector inmobiliario fixeron saltar polo aire a caixa das finanzas municipais, e agora dá a impresión de que moitas cidades e pobos de España pasaron de comportarse como multimillonarios a ingresar na confraría dos esmoleiros; do Primeiro Mundo ao Terceiro Mundo, nun golpe de infortunio, e de innegable e xeneralizada imprudencia política.
Nin é esta a hora nin é este o lugar dos sermóns, pero está claro que en numerosos municipios españois nin sequera facíanse as contas da vella ou as contas da ama de casa, esas que nos din que hai que gastar menos do que se ingresa. Por outra banda, nos momentos de optimismo tampouco se soubo aforrar e gardar para os "tempos do cólera", que sempre chegan, senón que se tirou a casa pola fiestra en festexos innecesarios, en protocolos, en malgastos perfectamente prescindibles.
Sempre se dixo que cando, tras unhas eleccións democráticas, tomaba posesión das súas funcións un novo goberno municipal, e distribuíanse as responsabilidades entre os seus membros os máis poderosos (ou os máis ambiciosos, ou os máis influentes, ou os máis listos) querían as atribucións do urbanismo e da economía, que eran as máis atractivas. As parcelas de cultura, educación ou benestar social eran as menos desexadas, unha especie de "materias-maría" no territorio municipal.
Pero hoxe, como dicimos, os concellos españois atravesan gravísimas dificultades económicas, que equivalerían a unha "suspensión de pagos" ou a unha "quebra" ou a un "expediente de extinción" no caso de que se tratase de empresas privadas.
Gastouse moito máis do que era razoable, e hai pobos ou concellos en que hai máis asesores do alcalde que policías municipais. ¿E quen paga todo isto? En primeiro lugar, os cidadáns, que son os verdadeiros empresarios dos municipios democráticos. En segundo lugar, os funcionarios, a quen lles rebaixan uns salarios que, salvo excepcións, xa eran demasiado baixos. E tamén o pagan moitos alcaldes e moitos concelleiros honestos, sacrificados, dedicados en corpo e alma a loitar polo seu territorio e polas súas xentes, pero que agora han visto que a burbulla rompeuse, que o globo picou, e que toda cirurxía é traumática. Porque ¿quen non quere un cadro do Museo do Prado para a igrexa do seu pobo, ou un lago con golfiños para o parque municipal, ou unha industria que cre postos de traballo para o seu concello?
Viviamos, en fin, nunha nube, nunha especie de limbo da política máis próxima, que é a municipal, e o que procede é pór as contas ao día, ser austeros e aterrar na dura realidade. Porque hai persoas que o están pasando moi mal en cidades e pobos en que outros...estano pasando moi ben. E de aí o necesario, e seica imposible deber de equilibrio dos concellos.
A débeda dos concellos españois era un feito coñecido de todos, pero nunca se chegou aos límites actuais. A crise económica e a caída dos ingresos procedentes das licenzas para o sector inmobiliario fixeron saltar polo aire a caixa das finanzas municipais, e agora dá a impresión de que moitas cidades e pobos de España pasaron de comportarse como multimillonarios a ingresar na confraría dos esmoleiros; do Primeiro Mundo ao Terceiro Mundo, nun golpe de infortunio, e de innegable e xeneralizada imprudencia política.
Nin é esta a hora nin é este o lugar dos sermóns, pero está claro que en numerosos municipios españois nin sequera facíanse as contas da vella ou as contas da ama de casa, esas que nos din que hai que gastar menos do que se ingresa. Por outra banda, nos momentos de optimismo tampouco se soubo aforrar e gardar para os "tempos do cólera", que sempre chegan, senón que se tirou a casa pola fiestra en festexos innecesarios, en protocolos, en malgastos perfectamente prescindibles.
Sempre se dixo que cando, tras unhas eleccións democráticas, tomaba posesión das súas funcións un novo goberno municipal, e distribuíanse as responsabilidades entre os seus membros os máis poderosos (ou os máis ambiciosos, ou os máis influentes, ou os máis listos) querían as atribucións do urbanismo e da economía, que eran as máis atractivas. As parcelas de cultura, educación ou benestar social eran as menos desexadas, unha especie de "materias-maría" no territorio municipal.
Pero hoxe, como dicimos, os concellos españois atravesan gravísimas dificultades económicas, que equivalerían a unha "suspensión de pagos" ou a unha "quebra" ou a un "expediente de extinción" no caso de que se tratase de empresas privadas.
Gastouse moito máis do que era razoable, e hai pobos ou concellos en que hai máis asesores do alcalde que policías municipais. ¿E quen paga todo isto? En primeiro lugar, os cidadáns, que son os verdadeiros empresarios dos municipios democráticos. En segundo lugar, os funcionarios, a quen lles rebaixan uns salarios que, salvo excepcións, xa eran demasiado baixos. E tamén o pagan moitos alcaldes e moitos concelleiros honestos, sacrificados, dedicados en corpo e alma a loitar polo seu territorio e polas súas xentes, pero que agora han visto que a burbulla rompeuse, que o globo picou, e que toda cirurxía é traumática. Porque ¿quen non quere un cadro do Museo do Prado para a igrexa do seu pobo, ou un lago con golfiños para o parque municipal, ou unha industria que cre postos de traballo para o seu concello?
Viviamos, en fin, nunha nube, nunha especie de limbo da política máis próxima, que é a municipal, e o que procede é pór as contas ao día, ser austeros e aterrar na dura realidade. Porque hai persoas que o están pasando moi mal en cidades e pobos en que outros...estano pasando moi ben. E de aí o necesario, e seica imposible deber de equilibrio dos concellos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario