luns, 16 de agosto de 2010

MALGASTO SINDICAL

Non é de estrañar a sordina posta polos chamados sindicatos de clase ao seu rexeitamento das reformas laborais e restricións salariais do Goberno socialista de Zapatero. Trátase de facer o mínimo ruído posible, non vaia ser que impere o sentido común e haxa quen empece a expor que as rebaixas deberían afectar tamén aos privilexios dunhas organizacións alleas á crise.
Trátase de decenas de miles de liberados que ven pasar as quebras e os Expedientes de Regulación de Emprego coa tranquilidade de quen ten asegurado o seu posto de traballo, independentemente dos seus méritos laborais. Ou precisamente en atención á súa falta de méritos, porque con demasiada frecuencia ocupan as disputadas canonjías aqueles que menos se distinguen polo seu empeño no desenvolvemento das súas funcións.
Cunhas cotas de afiliación ridículas, sinxelamente reveladoras da súa representatividade real; incapaces de deseñar estratexias para promover a creación de emprego, e alleos ao drama social do paro, os sindicatos, coas escasas excepcións de rigor, asumiron con suicida satisfacción o seu papel de disciplinadas correas de transmisión das políticas deseñadas desde as superiores instancias políticas, asentindo con delectación a todo canto puidese proceder dos seus partidos de referencia.
Pero onde a endogamia sindical ten a súa máis prolífico caladoiro é nas administracións e empresas públicas, onde puideron xogar sempre co desinterese xeneralizado dos políticos de turno cara ao adecuado control da utilización dos Orzamentos, e o temor ás consecuencias electorais, e ata persoais, dunha folga.
É máis que opinable que unha empresa pública deficitaria, financiada con achegas millonarias do Goberno, teña que soportar o intolerable malgasto de gastar millóns de euros ao ano nos seus representantes sindicais.
Parece tamén absurdo que unha Compañía conte con delegados que levan nada menos que 20 anos como liberados, 'evidentemente esquecerían xa onde se atopaba o seu posto de traballo', pero é sinxelamente bochornoso que haxa outros que seguen cobrando os pluses acumulables ao seu soldo, como os bonus, a pesar de que non exercen ningún posto de responsabilidade.
Ante tan discutibles motivacións éticas, é comprensible o desarraigamento xeneralizado dos traballadores cara á dirigencia sindical que ten ese torticero orde de prioridades.

Ningún comentario: