O problema dos concellos reside no nefasto costume de gastar máis do que ingresan
Sempre que alguén mencione as palabras "financiamento municipal", bote man á carteira señor contribuínte. A coincidencia entre os políticos na necesidade de recadar máis é tan unánime como sospeitosa. E iso que a voracidade polo gasto dos concellos leva máis do 5% do PIB. Os partidos, como tantas outras veces, acoden a unha falaz comparación coa media europea. Aínda que é certo que esa porcentaxe é baixo en relación con outros países da Unión tamén o é que os servizos municipais que ofrecen uns e outros non son os mesmos. En Europa, o normal é que os municipios proporcionen educación primaria e secundaria, vivendas de aluguer reducido, subsidios por desemprego, axudas a colectivos desfavorecidos e unha ampla gama de prestacións; en España, con todo, todas esas prestacións sociais están repartidas -ou duplicadas e ata triplicadas- na nosa Administración de capas múltiples.
O problema dos concellos non reside tanto na insuficiencia de recursos senón no nefasto costume de gastar máis do que ingresan. Incluíndo os fondos transferidos desde o Estado, o seu déficit ascenderá en 2011 ao 1,3% do PIB. É dicir, case a cuarta parte dos seus gastos non están soportados por ingresos. Esta situación non se arranxa facilitando subidas do IBI como se propón nos orzamentos do Estado. Tampouco pechando de vez a billa do endebedamento porque a realidade imponse. Ata o punto en que a conxelación anunciada en maio diluír en cinco meses ata alcanzar unha fórmula que só se aplica con todo o seu rigor ao consistorio de Madrid, acaparador da maior parte do pasivo total. Unha débeda de máis de 7.000 millóns, como a de Madrid, non é cousa de broma e menos se se cega a posibilidade de refinanciarla. As finanzas locais requiren unha terapia integral máis aló de fixar teitos de endebedamento. Hai que disciplinar o gasto, establecendo límites á súa expansión e contido, e introducir auténticos controis de eficacia.
Alcanzar un mínimo consenso en vésperas electorais resulta utópico. Pero non cabe arquivar no esquecemento todo esbozo de reforma, deixando que o problema siga engordando. Para mellorar a asignación de recursos de forma inmediata, a mellor receita consistiría en fusionar concellos, seguindo o plan do FMI para Grecia. Se non é posible chegar tan lonxe, talvez bastaría con supeditar o apoio financeiro do Estado á posta en mancomunidades os servizos esenciais, asegurando de paso o acceso da iniciativa privada á xestión económica mediante adxudicacións en concurso. Por algún sitio hai que empezar a pór coto ao malgasto sen estrujar aínda máis a manida carteira dos contribuíntes.
Sempre que alguén mencione as palabras "financiamento municipal", bote man á carteira señor contribuínte. A coincidencia entre os políticos na necesidade de recadar máis é tan unánime como sospeitosa. E iso que a voracidade polo gasto dos concellos leva máis do 5% do PIB. Os partidos, como tantas outras veces, acoden a unha falaz comparación coa media europea. Aínda que é certo que esa porcentaxe é baixo en relación con outros países da Unión tamén o é que os servizos municipais que ofrecen uns e outros non son os mesmos. En Europa, o normal é que os municipios proporcionen educación primaria e secundaria, vivendas de aluguer reducido, subsidios por desemprego, axudas a colectivos desfavorecidos e unha ampla gama de prestacións; en España, con todo, todas esas prestacións sociais están repartidas -ou duplicadas e ata triplicadas- na nosa Administración de capas múltiples.
O problema dos concellos non reside tanto na insuficiencia de recursos senón no nefasto costume de gastar máis do que ingresan. Incluíndo os fondos transferidos desde o Estado, o seu déficit ascenderá en 2011 ao 1,3% do PIB. É dicir, case a cuarta parte dos seus gastos non están soportados por ingresos. Esta situación non se arranxa facilitando subidas do IBI como se propón nos orzamentos do Estado. Tampouco pechando de vez a billa do endebedamento porque a realidade imponse. Ata o punto en que a conxelación anunciada en maio diluír en cinco meses ata alcanzar unha fórmula que só se aplica con todo o seu rigor ao consistorio de Madrid, acaparador da maior parte do pasivo total. Unha débeda de máis de 7.000 millóns, como a de Madrid, non é cousa de broma e menos se se cega a posibilidade de refinanciarla. As finanzas locais requiren unha terapia integral máis aló de fixar teitos de endebedamento. Hai que disciplinar o gasto, establecendo límites á súa expansión e contido, e introducir auténticos controis de eficacia.
Alcanzar un mínimo consenso en vésperas electorais resulta utópico. Pero non cabe arquivar no esquecemento todo esbozo de reforma, deixando que o problema siga engordando. Para mellorar a asignación de recursos de forma inmediata, a mellor receita consistiría en fusionar concellos, seguindo o plan do FMI para Grecia. Se non é posible chegar tan lonxe, talvez bastaría con supeditar o apoio financeiro do Estado á posta en mancomunidades os servizos esenciais, asegurando de paso o acceso da iniciativa privada á xestión económica mediante adxudicacións en concurso. Por algún sitio hai que empezar a pór coto ao malgasto sen estrujar aínda máis a manida carteira dos contribuíntes.
Ningún comentario:
Publicar un comentario