O adxectivo sostible aplicado ao urbanismo significa cousas distintas segundo quen o diga. Pero figura en todos os discursos, incluído o de Juan Eloy Durá, presidente da Federación Valenciana de Empresarios da Construción. Preguntado polo futuro dos megaproyectos urbanísticos suspendidos pola picada da burbulla, responde: "O primeiro paso é sanear o stock e chegar a unha oferta-demanda compatible (unhas 30.000 vivendas ao ano na Comunidade Valenciana). E a partir dese momento, traballar para que todos os proxectos que se fagan sexan sostibles".
Está en todos os discursos pero non significa o mesmo. Ernest Garcia, catedrático de Socioloxía da Universitat de Valencia, opina que nun territorio tan maltratado como o valenciano só cabería levar a cabo "proxectos de urbanización moi consecuentes, no ronsel de BedZED ou Vauban", barrios deseñados en Londres e Friburgo (Alemaña) coa idea de que as súas necesidades externas de enerxía achéguense a cero.
Aparte das innovacións técnicas das novas vivendas (similares ás de García Reche), Ernest Garcia considera que a construción sostible forma parte dun marco máis amplo, a "cidade sostible". Unha cidade compacta (como as tradicionais do mediterráneo) en vez de dispersa, e xa que logo máis eficiente enerxéticamente, e que integre zonas verdes. Con espazos plurifuncionales (os monofuncionales, como os distritos residenciais ou os de negocios requiren moita enerxía para conectalos e son socialmente máis pobres). Que recoloque determinados procesos (xeración de enerxía, servizos comunitarios...). Conserve os espazos ecolóxicos e agrícolas que aínda existen no seu límite urbano. Que rehabilite o espazo construído e deteriorado antes de crecer cara a outras zonas. Que pacifique as súas rúas (transporte urbano, bicicleta). Que minimice o volume e a toxicidade dos seus residuos. E que aplique todos estes criterios de forma conxunta.
Está en todos os discursos pero non significa o mesmo. Ernest Garcia, catedrático de Socioloxía da Universitat de Valencia, opina que nun territorio tan maltratado como o valenciano só cabería levar a cabo "proxectos de urbanización moi consecuentes, no ronsel de BedZED ou Vauban", barrios deseñados en Londres e Friburgo (Alemaña) coa idea de que as súas necesidades externas de enerxía achéguense a cero.
Aparte das innovacións técnicas das novas vivendas (similares ás de García Reche), Ernest Garcia considera que a construción sostible forma parte dun marco máis amplo, a "cidade sostible". Unha cidade compacta (como as tradicionais do mediterráneo) en vez de dispersa, e xa que logo máis eficiente enerxéticamente, e que integre zonas verdes. Con espazos plurifuncionales (os monofuncionales, como os distritos residenciais ou os de negocios requiren moita enerxía para conectalos e son socialmente máis pobres). Que recoloque determinados procesos (xeración de enerxía, servizos comunitarios...). Conserve os espazos ecolóxicos e agrícolas que aínda existen no seu límite urbano. Que rehabilite o espazo construído e deteriorado antes de crecer cara a outras zonas. Que pacifique as súas rúas (transporte urbano, bicicleta). Que minimice o volume e a toxicidade dos seus residuos. E que aplique todos estes criterios de forma conxunta.
Ningún comentario:
Publicar un comentario