Nos papeis de Wikileaks, os políticos españois non saen demasiado ben parados. Tampouco os doutros países. E o mesmo os xuíces, fiscais, etc. É curioso que non haxa revelacións sensibles sobre os xornalistas -polo menos non saíron aínda- porque creo que nese terreo tamén habería diversión asegurada. Os diplomáticos e outros servizos de información tratan sempre de pulsar as opinións de quen aparentemente saben o que pasa (ou parece que saben, ou llo inventan, que de todo hai) porque diso viven. Unha frase do ex ministro Moratinos chamoume a atención. Díxolla no seu día ao embaixador Aguirre, de Estados Unidos: "somos a oitava potencia mundial e EE.UU trátanos como un país de quinta fila".
Non é o caso entrar agora en se somos a oitava ou a décima potencia. O que me parece sobresainte é se nos merecemos o trato que nos dan. As enquisas do CIS veñen situando a calidade e o comportamento dos políticos como unha das primeiras preocupacións dos cidadáns. O derrotado president Montilla, despois do pau electoral presentou a súa renuncia ao acta de deputado, pero non renunciou a ningún dos privilexios económicos que lle tocaban co que vai cobrar unha pensión de case 120.000 euros ata dentro de catro anos e de 80.000 despois. E agora sóubose que vai seguir á fronte do PSC unha longa tempada. Para que non veña outro. Co cal demóstrase que non asume a responsabilidade política da derrota electoral nin dos erros de catro anos de goberno e dun pacto que deixou Cataluña baixo mínimos. Os que fan mal a Cataluña están máis veces dentro que fose desa rexión española. E algúns se agarran ao poder ao prezo que sexa. Nin sequera o veredicto cidadán cada catro anos é capaz de cambiar as cousas que deben cambiar.
Unha auditoría cidadá", de Ramón Vargas Machuca -un profesor e investigador que procede do marxismo, que foi deputado polo PSOE, membro do seu Comité Federal e que abandonou a política na metade da década dos noventa, se non recordo mal- e de Manuel Pérez Yruela. Estes profesores elaboraron un índice de 53 indicadores que analizan a lexitimidade global da democracia, o funcionamento do Estado de Dereito, a calidade da representación política, a capacidade efectiva do Goberno e a forza da sociedade civil. A calidade percibida, que ao final é a que importa porque son os cidadáns os donos da democracia e non quen ás veces detentan o poder, é moi baixa. Cada día máis. Non está en cuestión a democracia, aceptada por un oitenta por cento do cidadáns, senón a súa calidade. Non discutimos aos representantes dos cidadáns, discutimos a calidade da clase política.
Deberiamos, facer unha auditoría externa, seria, rigorosa, dos políticos, da súa xestión, a nivel nacional, autonómico e local, por investigadores ou institutos alleos á política, que valorasen o traballo, as actuacións, a coherencia, o grao de cumprimento do programa, a satisfacción do cidadán-usuario. Xa sei que é unha quimera, pero as empresas serias fano e corrixen o rumbo. Os partidos deben ser conscientes de que están avanzando por unha senda perigosa e que quen hoxe non cren na calidade da democracia, mañá poden identificar a parte co todo e non crer na esencia. O risco, o problema que detectan as enquisas é moi claro: os partidos sóo escóitanse a si mesmos.
Non é o caso entrar agora en se somos a oitava ou a décima potencia. O que me parece sobresainte é se nos merecemos o trato que nos dan. As enquisas do CIS veñen situando a calidade e o comportamento dos políticos como unha das primeiras preocupacións dos cidadáns. O derrotado president Montilla, despois do pau electoral presentou a súa renuncia ao acta de deputado, pero non renunciou a ningún dos privilexios económicos que lle tocaban co que vai cobrar unha pensión de case 120.000 euros ata dentro de catro anos e de 80.000 despois. E agora sóubose que vai seguir á fronte do PSC unha longa tempada. Para que non veña outro. Co cal demóstrase que non asume a responsabilidade política da derrota electoral nin dos erros de catro anos de goberno e dun pacto que deixou Cataluña baixo mínimos. Os que fan mal a Cataluña están máis veces dentro que fose desa rexión española. E algúns se agarran ao poder ao prezo que sexa. Nin sequera o veredicto cidadán cada catro anos é capaz de cambiar as cousas que deben cambiar.
Unha auditoría cidadá", de Ramón Vargas Machuca -un profesor e investigador que procede do marxismo, que foi deputado polo PSOE, membro do seu Comité Federal e que abandonou a política na metade da década dos noventa, se non recordo mal- e de Manuel Pérez Yruela. Estes profesores elaboraron un índice de 53 indicadores que analizan a lexitimidade global da democracia, o funcionamento do Estado de Dereito, a calidade da representación política, a capacidade efectiva do Goberno e a forza da sociedade civil. A calidade percibida, que ao final é a que importa porque son os cidadáns os donos da democracia e non quen ás veces detentan o poder, é moi baixa. Cada día máis. Non está en cuestión a democracia, aceptada por un oitenta por cento do cidadáns, senón a súa calidade. Non discutimos aos representantes dos cidadáns, discutimos a calidade da clase política.
Deberiamos, facer unha auditoría externa, seria, rigorosa, dos políticos, da súa xestión, a nivel nacional, autonómico e local, por investigadores ou institutos alleos á política, que valorasen o traballo, as actuacións, a coherencia, o grao de cumprimento do programa, a satisfacción do cidadán-usuario. Xa sei que é unha quimera, pero as empresas serias fano e corrixen o rumbo. Os partidos deben ser conscientes de que están avanzando por unha senda perigosa e que quen hoxe non cren na calidade da democracia, mañá poden identificar a parte co todo e non crer na esencia. O risco, o problema que detectan as enquisas é moi claro: os partidos sóo escóitanse a si mesmos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario