Ao longo dos meses que durou o debate sobre a reforma do noso sistema público de pensións, en todas as televisións públicas e privadas organizáronse numerosos coloquios respecto diso nos que, salvo extrañísimas excepcións, todos os interlocutores defenderon a necesidade de atrasar a idade de xubilación, aumentar o período de cálculo e os anos a cotizar para cobrar o 100% da pensión. Iso é o que á fin e ao cabo acordaron o Goberno, a patronal e os sindicatos, e o que apoia a abafadora maioría dos grupos do Parlamento, animados todos eles pola presión da burocracia de Bruxelas, das grandes empresas, bancos e xestores de fondos privados.
Con todo, unha recente enquisa proba que máis do 70% dos cidadáns están en contra desta reforma. Opinión cidadá que non pode cualificarse, compártase ou non, de carente de fundamento, dado que numerosos economistas e expertos apóiana e nestes últimos anos predixeron a crise que se nos aveciñaba.
Ben, pois, se os chamados "axentes sociais", as institucións parlamentarias e partidos e grandes medios de comunicación articulan unha democracia moderna e non deixaron, en cambio, nin o máis mínimo espazo de expresión á opinión maioritaria da cidadanía nun asunto transcendental para as nosas vidas, ¿a quen representan? ¿E en que se converteu o noso país? Onde controlan o poder os ricos por encima da súa representatividade social real dise que hai unha plutocracia; onde as elites políticas e sociais deciden á marxe da opinión cidadá, unha oligarquía. Nin plutocracia nin oligarquía son compatibles coa democracia.
Tampouco pode dicirse que exista liberdade de expresión alí onde, aínda que non se esmague policialmente a opinión discrepante, esta si sexa, con todo, ignorada nos espazos de representación e discusión públicas.
Con todo, unha recente enquisa proba que máis do 70% dos cidadáns están en contra desta reforma. Opinión cidadá que non pode cualificarse, compártase ou non, de carente de fundamento, dado que numerosos economistas e expertos apóiana e nestes últimos anos predixeron a crise que se nos aveciñaba.
Ben, pois, se os chamados "axentes sociais", as institucións parlamentarias e partidos e grandes medios de comunicación articulan unha democracia moderna e non deixaron, en cambio, nin o máis mínimo espazo de expresión á opinión maioritaria da cidadanía nun asunto transcendental para as nosas vidas, ¿a quen representan? ¿E en que se converteu o noso país? Onde controlan o poder os ricos por encima da súa representatividade social real dise que hai unha plutocracia; onde as elites políticas e sociais deciden á marxe da opinión cidadá, unha oligarquía. Nin plutocracia nin oligarquía son compatibles coa democracia.
Tampouco pode dicirse que exista liberdade de expresión alí onde, aínda que non se esmague policialmente a opinión discrepante, esta si sexa, con todo, ignorada nos espazos de representación e discusión públicas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario