Segundo asegura un estudo da Fundación das Caixas de Aforro (FUNCAS), a economía mergullada en España alcanzaría a desesperante cifra do 17% do PIB e, se emerxese, reduciría en número moi considerable a cifra dos nosos desempregados. É obvio que os responsables da economía mergullada son uns corruptos a distintas escalas, pero corruptos e, polo tanto, insolidarios, merecedores de reproche social e de sanción administrativa e, no seu caso, penal.
¿Quen son? Vexamos. A señora de economía familiar saneada que paga 600 euros ao mes á súa empregada doméstica -polo xeral inmigrante- á que non dá de alta no réxime correspondente da Seguridade Social. O patrón dunha pequena empresa que fai negocios de construción e que, ademais de empregar rotatoriamente a parados que perciben ou o subsidio, cobra en negro aos seus clientes e, polo tanto, sen IVE. O dentista que fai que a súa enfermeira ou recepcionista pregunte ao paciente se quere factura da intervención que lle practicou, e se a resposta é negativa, o diñeiro non pasa aos libros. O comprador e vendedor dunha vivenda, que se pon de acordo para que unha parte do prezo sexa en B, co que abonan en fervenza menos impostos, desde o de valor engadido ao de plusvalía. O industrial que crea unha factoría ilegal nunha pavillón periférico no que fai traballar doce horas seguidas por un soldo mínimo a estranxeiros -chineses, peruanos- elaborando copias e imitacións de produtos de luxo (bolsos, carteiras, panos) e comercialízaos en redes incontroladas de mercados e mercadillos, todo iso sen pagar un só euro á Facenda Pública e con grave explotación dos traballadores.
E en xeral, son corruptos os profesionais que non documentan e abonan con dispositivos defraudadores o total dos seus ingresos; ou os altos directivos que non declaran no seu IRPF os pagos en especie, ou tantos e tantos que defraudan -ás veces pouco, ás veces moito- na confianza de que a Inspección da Axencia Tributaria non lles atrapará. E todos eses que non pagan as sancións administrativas por infraccións de distinta natureza, eludindo ata as vías de prema mediante alzamento doloso dos seus bens.
Moitos destes corruptos sociais son os que, en ocasións, indígnanse cos políticos tamén corruptos da trama Gürtel, dos ERE's fraudulentos en Andalucía ou da rebatiña de latrocinio en Baleares. Son tan hipócritas que falan no alto nos restaurantes pola insoportable rapiña dos políticos; escriben cartas ao director en ton moralista e cívico, participan acusadoramente en redes sociais e levan as mans á cabeza pola marcha do país.
Así nos vai: cun 17% do PIB economía mergullada e cunha convivencia na que, ás veces, o máis reputado é sempre o máis pícaro, o máis defraudador e ata o máis delincuente. Que ninguén se engane: os políticos corruptos son a miúdo o simple reflexo da laxitud das sociedades que lles soportan.
¿Quen son? Vexamos. A señora de economía familiar saneada que paga 600 euros ao mes á súa empregada doméstica -polo xeral inmigrante- á que non dá de alta no réxime correspondente da Seguridade Social. O patrón dunha pequena empresa que fai negocios de construción e que, ademais de empregar rotatoriamente a parados que perciben ou o subsidio, cobra en negro aos seus clientes e, polo tanto, sen IVE. O dentista que fai que a súa enfermeira ou recepcionista pregunte ao paciente se quere factura da intervención que lle practicou, e se a resposta é negativa, o diñeiro non pasa aos libros. O comprador e vendedor dunha vivenda, que se pon de acordo para que unha parte do prezo sexa en B, co que abonan en fervenza menos impostos, desde o de valor engadido ao de plusvalía. O industrial que crea unha factoría ilegal nunha pavillón periférico no que fai traballar doce horas seguidas por un soldo mínimo a estranxeiros -chineses, peruanos- elaborando copias e imitacións de produtos de luxo (bolsos, carteiras, panos) e comercialízaos en redes incontroladas de mercados e mercadillos, todo iso sen pagar un só euro á Facenda Pública e con grave explotación dos traballadores.
E en xeral, son corruptos os profesionais que non documentan e abonan con dispositivos defraudadores o total dos seus ingresos; ou os altos directivos que non declaran no seu IRPF os pagos en especie, ou tantos e tantos que defraudan -ás veces pouco, ás veces moito- na confianza de que a Inspección da Axencia Tributaria non lles atrapará. E todos eses que non pagan as sancións administrativas por infraccións de distinta natureza, eludindo ata as vías de prema mediante alzamento doloso dos seus bens.
Moitos destes corruptos sociais son os que, en ocasións, indígnanse cos políticos tamén corruptos da trama Gürtel, dos ERE's fraudulentos en Andalucía ou da rebatiña de latrocinio en Baleares. Son tan hipócritas que falan no alto nos restaurantes pola insoportable rapiña dos políticos; escriben cartas ao director en ton moralista e cívico, participan acusadoramente en redes sociais e levan as mans á cabeza pola marcha do país.
Así nos vai: cun 17% do PIB economía mergullada e cunha convivencia na que, ás veces, o máis reputado é sempre o máis pícaro, o máis defraudador e ata o máis delincuente. Que ninguén se engane: os políticos corruptos son a miúdo o simple reflexo da laxitud das sociedades que lles soportan.
4 comentarios:
Que existen persoas que actúan ilegalmente no ámbito privado, é unha verdade de Perogrullo. Pola contra os cárceres estarían baleiras.
Así que non me veñan mesturando as churras coas merinas. Estas cousas ocorren, pero non é o mesmo. E non é o mesmo porque o político elixido debe ser como a muller do César, xa que está especialmente protexido pola Lei, co suposto fin de que ninguén poida agredir ao "representante do pobo".
Xa se coidaron eles mesmos -desde o Congreso dos Deputados e desde o Senado- de haberse auto-outorgado unhas condicións que non temos o común dos mortais.
Todos os comportamentos que relata o artículista levados a cabo por persoas privadas, son comportamentos perseguidos polas Leis, e do mesmo xeito que o que asalta un Banco xógase o acabar cos seus ósos no cárcere.
Pero iso non é o que ocorre cos políticos que están no Poder, entendendo por Poder -nesta pseudo-democracia que temos en España-, ao Poder do Goberno.
E así vemos como a Xustiza española trata con diferente rapadoira ao Goberno e aos gobernados, e que se comporta diferenciadamente ata dependendo do "nivel" do Poder que xulga.
Es de simple proporcionalidad. Las personas con oficios modestos, por mucho que defrauden dificilmente llegarían a defraudar 30-40.000 al año trabajando como un negro 24 horas. Cantidad que en cualquier transacción inmobiliaria, vuela. O cantidad que cualquier potentado despacha en un pispas como gasto en la empresa o mareando la perdiz internacionalmente.
El problema es que hay 5 mill., con esas 'prácticas de riesgo', que detraen esos 20.000 mill. de IRPF y que tienen muchísimas dificultades para organizarse de forma estable, siempre con contratos basura, pagando deudas con deudas y evitando los bancos por los descubiertos.
Si no entendemos estos micromundos, llegamos a conclusiones, como que la culpa de nuestra crisis la tiene el fontanero por no hacer facturas. Claro que tiene que cumplir, y ser perseguidos, pero hemos de hacer que todo encaje mejor y proporcionar ejemplo desde arriba.
Puede que no haya una mayor corrupción intrínseca, que la de la falta de separación de poderes. Sin ella, señalar a otros como corruptos, es tergiversar el orden.
Estoy de acuerdo en que corrupto propiamente dicho, es quien distrae público. El que sobrevive con chapuzas, es un defraudador
Es evidente que hay corrupción, tanto en el PP como en el PSOE y otros.
Los políticos de este país en mayor o menor medida: "trincan", "guindan",
"choricean" , llamadlo X. Y es evidente que en tiempos de elecciones es interesante o puede serlo sacar los trapos sucios del contrario para sacarles rentabilidad política. Además con que sea un rumor o un sumario mal instruido como el que está protagonizando el juez Garzón pues ancha es Castilla.
Mientras y esto es lo grave, el paro sigue, la vivienda está por las nubes, la inmigración va a convertirse en un problema por la falta de trabajo, etc.
Vosotros mismos, pero no es tema de derechas o de izquierdas, de PP o de PSOE, IU; CIU, PNV ...es un problema de honestidad y de un sistema putrefacto, en el que jueces, fiscales, políticos, contructores que untan y demás tontos peligrosos, manejan la vida del contribuyente.
Ale! seguid riendo las gracias al partido político del que seáis simpatizantes, y seguid pagando a esta pandilla de "triperos" que así nos luce el pelo a todos.
Brevemente, pues ya nadie en España desconoce que el sistema es corrupto en su propia raíz, al propiciar, con una Constitución pactada pero hoy día ya obsoleta, que la separación de poderes no exista.
Todo depende del Ejecutivo, que vía electoral y de partidos cerrados y dependientes de muy pocos,elige anticipadamente por las listas cerradas a quienes luego dice que elegimos; entre los que nos ponen e impidiendo que se presenten los mejores.El elegido depende del que lo colocó en la lista y nada del votante o desaparece, cuando vive de la política y no puede prescindír de ella. Este legislativo es servil de quienes lo pusieron y seguirá fielmente sus directrices.Eso no es soberanía popular sino fidelización a los partidos mayoritarios, sin entrar en como se financian y su uso casi exclusivo de los medios públicos en presencia y participación. Pero para rematarlo el sistema judicial depende tambien de la elección partidista, en la que quien presenta y nombra tiene luego mucho que decír, cuando debería haber absoluta independencia.
Así no se forma la democracia sino la partitocracia que es el mal actual.
Saludos.
Ataturk.
Publicar un comentario