Os líderes de UXT, Cándido Méndez, e de CC OO, Ignacio Fernández Toxo, destacaron este Primeiro de Maio en Valencia que hai 4.910.200 razóns máis para saír á rúa e mostrar que é posible outra forma de organizar a sociedade, a economía e os dereitos asociados ao traballo. É unha declaración baseada no número de desempregados que aflora a EPA e tinguida de boas intencións, pero non está tan claro que sirva para captar a atención da xente. Sendo innegable a importancia das mobilizacións e, por suposto, o papel democrático dos sindicatos, nótase que falta algo que contribúa realmente a mobilizar e, de paso, a mellorar a valoración que teñen os cidadáns das grandes centrais.
Fai un ano e tamén fai dous, os sindicatos xa se confesaban conscientes de que debían facer algo contra o paro desbocado e a falta de expectativas --daquela falábase da folga xeral-- pero a cousa non foi moi alá. O discurso sindical saíu derrotado coa reforma laboral e a dereita económica e política impuxo os seus criterios ao Goberno socialista. Peor aínda, unha vez alcanzados parte dos seus obxectivos, segue co látigo na man esixindo máis recortes sociais e económicos, mentres a esquerda política e sindical non parece capaz de aplicar unha estratexia económica de fondo, máis aló de tirar do gasto público, que é unha opción agora prohibida pola Unión Europea.
A incapacidade de España para reorientar a súa política, vítima do endebedamento xeral -non só público-, é o que explica o muro contra o que chocan os sindicatos, os mesmos que noutros momentos arrincaron reformas convocando folgas. A primeira gran folga xeral foi a do 88 contra a política liberal do Goberno de González, saldada con resultados. Tamén foron parcialmente exitosos os paros do 92, contra o real decreto sobre fomento de emprego e protección por desemprego, e do 94, debido á reforma laboral do Goberno. A outra gran folga foi a de 2002, xa con Aznar, contra o real decreto sobre a protección ao desemprego e as medidas de fomento do emprego, o chamado decretazo, que foi retirado. Agora hai mobilizacións como esta de o Primeiro de Maio e ata houbo unha folga xeral contra Zapatero, pero parece que o problema de España non é só Zapatero.
Fai un ano e tamén fai dous, os sindicatos xa se confesaban conscientes de que debían facer algo contra o paro desbocado e a falta de expectativas --daquela falábase da folga xeral-- pero a cousa non foi moi alá. O discurso sindical saíu derrotado coa reforma laboral e a dereita económica e política impuxo os seus criterios ao Goberno socialista. Peor aínda, unha vez alcanzados parte dos seus obxectivos, segue co látigo na man esixindo máis recortes sociais e económicos, mentres a esquerda política e sindical non parece capaz de aplicar unha estratexia económica de fondo, máis aló de tirar do gasto público, que é unha opción agora prohibida pola Unión Europea.
A incapacidade de España para reorientar a súa política, vítima do endebedamento xeral -non só público-, é o que explica o muro contra o que chocan os sindicatos, os mesmos que noutros momentos arrincaron reformas convocando folgas. A primeira gran folga xeral foi a do 88 contra a política liberal do Goberno de González, saldada con resultados. Tamén foron parcialmente exitosos os paros do 92, contra o real decreto sobre fomento de emprego e protección por desemprego, e do 94, debido á reforma laboral do Goberno. A outra gran folga foi a de 2002, xa con Aznar, contra o real decreto sobre a protección ao desemprego e as medidas de fomento do emprego, o chamado decretazo, que foi retirado. Agora hai mobilizacións como esta de o Primeiro de Maio e ata houbo unha folga xeral contra Zapatero, pero parece que o problema de España non é só Zapatero.
Ningún comentario:
Publicar un comentario