xoves, 2 de xuño de 2011

A DEREITA DA ESQUERDA

¿Que ocorreu para que os españois retiren a súa confianza a un partido socialdemócrata que debería ser o principal soporte de garantía dos dereitos sociais e dos avances democráticos dos españois? ¿Que resortes movéronse no ideario dunha importante masa cidadá para que retire o seu apoio á esquerda política?, e ¿que levou a esa suposta esquerda a seguir tan de cerca as coordenadas marcadas polo poder dos mercados e de consígnas neoliberais europeas?

Fai meses lía un titular na prensa francesa que afirmaba literalmente que en España existe un bipartidismo político conformado pola extrema dereita (PP) e pola dereita (PSOE). Sen caer nesas consideracións tan contundentes, si creo que a xestión política do actual goberno foi facendo un viraxe evidente desde as posicións iniciais de política social cara a un derechismo solapado que parece, nalgúns aspectos, ser réplica exacta das ideas neoliberais.
O ter en España un goberno de ideoloxía socialdemócrata non impediu que se estean levando a cabo esas políticas de recortes sociais que nada teñen que ver coa socialdemocracia, senón, repito, cos idearios máis neocon da dereita. Durante a segunda lexislatura do goberno Zapatero os españois progresistas fomos xustificando, de mala gana, ese viraxe dereitista pola suposta gravidade da crise, pola suposta obrigación do goberno a seguir as pautas dos organismos europeos e por aquilo de "máis vale o malo que o peor".
Con todo, a miopía non é cegueira, e o que non se pode xustificar é que se impoñan recortes ás clases menos favorecidas, increméntese en dous anos a idade de xubilación, redúzanse os servizos públicos, conxélense as pensións e redúzanse os soldos dos funcionarios, mentres se promove unha política fiscal que favorece ás rendas máis altas, finánciase con diñeiro público á banca, permítese unha política inhumana de desafiuzamentos e protéxese ao capital financeiro.
Non cabe dúbida de que dentro do PSOE existe un lobby ideolóxico conservador que afasta ao partido dos seus referentes ideolóxicos orixinais (a todos chégannos á mente as súas cabezas máis visibles). E non cabe dúbida (as urnas deixárono claro) de que un amplo sector social deixou de confiar nas políticas derechizadas dun goberno que non soubo ou non quixo deter a voracidade privatizadora, nin transmitir confianza á cidadanía, nin atallar con prestancia e rotundidade as continuas arremetidas dunha dereita radicalizada ideolóxicamente, todo o cal era e é a súa obrigación.
Sexa como foxe, o centro-esquerda deste país vai ter que facer unha profunda e sincera autocrítica, e, a pesar desa dereita da esquerda, vai ter que remodelarse e resituarse con firmeza e seriedade nas coordenadas ideolóxicas democráticas que supostamente lle definen e que defenden os seus votantes. C.B.

2 comentarios:

Anónimo dixo...

En el PSOE se precisa un movimiento sereno pero muy fuerte, que sirva para borrar el recuerdo de lo recientemente acontecido que ya es mucho y absolutamente necesario. Pero tiene que ser fuerte. Eso implica, encontrar una persona distinta, que sea candidata ahora por primera vez y además sea elegida secretario o secretaria general para poder trabajar con la fuerza que da esa elección, con ideas nuevas que comiencen a llenar un catálogo nuevo de propuestas que llamen la atención por combinar esencias y frescura, acercándose a un mundo nuevo que es posible y distinto al mundo que los más poderosos están haciendo a medida, ante el que tenemos que revolvernos como ciudadanos y conseguir que muchísima gente, que piensa lo mismo, se acerque. Ya se afinará después ese conjunto de ideas, tras su contraste en una primera concurrencia a las elecciones. La derrota en 2012 esta socialmente asumida, pero hay que tratar de minimizarla en lo posible.

Da igual lo que digan o hagan Rubalcaba o Chacón. Su imagen en este momento está relacionada con el fracaso.

UN VIGUES dixo...

¿Quieres saber porque los ciudadanos no votan al PSOE? Pues la principal razón que yo diría que es la fundamental es por su evidente anti-españolismo. ¿Como puede gobernar el país un hombre que le da vergüenza decir la palabra España? ¿Como puede gobernar España un hombre que ante la pregunta de si su patria es España el responde que su única patria es la “libertad”? Yo puedo soportar muchas cosas, ,la crisis económica, las cesiones a terroristas, la manipulación, los recortes sociales y hasta la corrupción! pero lo que no puedo soportar, y me repatea las pelotas muchísimo, es que RENIEGUE de mi país su propio presidente!!! Esto es lo que menos soporto, lo que más rechazo me produce y lo que hace que no vaya a votar al PSOE en toda mi jodida vida!!! aunque haga de España el nuevo milagro económico mundial!!!! no es un rechazo ni por sus débiles dirigentes, ni por sus inútiles políticas, ni por su hipocresía, eso es tolerable, LO QUE NO SOPORTO ES SU ANTI-ESPAÑOLISMO CONTAMINADO DE CATALANISMO. A ver si hay suerte y se extingue. Sería una buena lección por renegar del país que pretende gobernar.