INDIGNADOS

Dixéronlles de todo usando un desproporcionado, polo inxusto, afán xeneralizador que rexeitan para si mesmos.

¿Non reclaman os políticos, cando se di que todos meten a man, que non xeneralicemos? ¿Non se desmarcan os xornalistas dos comportamentos pouco éticos de moitos tertulianos, "opinadores" e algúns chamados politólogos, que viven do insulto, a manipulación, a tergiversación? ¿Non se irritan os médicos, avogados, funcionarios e tantos e tantos colectivos, para que non se xulgue con prexuízos a todo o grupo do que forman parte?

Resulta que os incidentes de Cataluña -por certo menores que as noites de vitoria do Barça- e a bronca de Valencia serviron para demonizar ao colectivo de indignados mentres un grupo de indignos (aos que se lles investiga -imputa- por roubar, mentir, enganar ¡fose xa pseudónimos!), cruz en man, prometen ou xuran repetir as súas fechorías.

¿Non é máis indignante que dentro do hemiciclo acampen só a metade dos que cobran por estar alí, mentres se enchen as acampadas dos que non cobran por falta de curro?

E logo veñen os tópicos: ensucian as rúas, dificultan a circulación etc. 

E ¿que pasa coa festa do Rocío, as procesións, os rallys, as paradas militares ou as aglomeracións dun Madrid-Barça?

Aí tamén se interrompe o tráfico, córtase a rúa, se coarta a liberdade persoal de cruzar ou cambiar de beirarrúa.

¿Non lle indigna a vostede que a primeira gran medida dun alcalde popular  (é a súa primeira medida pois nunca chegou a ese posto en trinta anos de democracia) sexa privatizar algúns servizos sociais? e que dona Xunta, coa colaboración do Igape paga (á patronal galega) 18 millóns de euros para privatizar as súas oficinas no estranxeiro?

¿Parécelle indignante o soldo dos nosos representantes? ¿A súa produtividade? ¿As súas vantaxes -aforamento- ante a Lei?

Somos moitos os indignados e non todos durmimos nas prazas senón en vela ás veces e soñando que o movemento do 15-M convértese nunha plataforma política -sumándose a todas as forzas progresistas- que faga espertar do seu cómodo letargo aos políticos, que son o que se aproveitan a pé, en coche ou a remo, da democracia.

E moitos deles falan da democracia coma se coñecésena de algo, que pouca vergoña teñen, ou ningunha.