As caixas absorben o 67% do quebranto no escenario económico base previsto pola Comisión Europea pola súa política investidora en promotores. Os analistas e a prensa británica e norteamericana son os que máis inciden en sinalar que a vivenda e o chan son o buraco negro do sistema financeiro. Tamén sinalan que o mercado inmobiliario está parado porque as entidades só venden pisos cun desconto do 20% ao 25%, que é a cantidade que teñen provisionada, co que non recollen perdas nos seus balances. Esta situación impide que o mercado recoñeza a caída real dos prezo. Respecto ao chan, a situación é peor: o mercado practicamente desapareceu. As entidades só promocionan os seus chans ben colocados, coa venda case asegurada, pero apenas dan crédito para edificar en terreos doutros.
O exame europeo tamén ofrece outras conclusións interesantes: as perdas previstas en hipotecas e en pemes son case iguais entre caixas e bancos, mentres que en empresas, estes arrastran o dobre que as caixas.
As conclusións do escenario máis benigno da EBA coinciden coas ofrecidas polo Banco de España en febreiro pasado, cando realizou un exercicio de streaptease do risco inmobiliario. Nel, o supervisor admitía que se determinou como potencialmente problemático nas caixas o 46% da exposición ao sector construtor e inmobiliario (217.000 millóns), é dicir, 100.000 millóns".
Ninguén pode esperar unha dixestión suave do denominado subprime español. Entre 1998 e 2008 iniciáronse 5,5 millóns de vivendas en España, moitas máis das necesarias. O parque especulativo é enorme e hoxe dise que existen entre 700.000 vivendas novas sen vender (segundo Fomento) e 800.000, segundo o servizo de estudos de CatalunyaCaixa. Houbo anos nos que España construía máis casas que en Reino Unido, Francia, Italia e Alemaña xuntas. Agora toca pagar a factura.
Segundo o último documento do supervisor, os bancos e as caixas teñen 30.000 millóns en terreos en propiedade por adxudicacións. Cos inmobles a medio construír que se quedou a banca, os pisos embargados a particulares, os pisos terminados sen vender e outros adxudicados, suman 65.000 millóns con problemas. E iso sen contar os créditos ao sector, nos que só aqueles cuxa garantía é o terreo sen edificar suman 60.000 millóns. É certo que parte desa cifra está saneada con provisións por cerca do 35%, unha cantidade que non será suficiente se a actual situación prolóngase.
O Goberno dixo que se absorbería a burbulla en tres anos, pero os expertos cren que tardará ata 2015. Ordóñez dixo que non vía motivo para esperar descensos adicionais no mercado e sinalou que o anuncio do PP (sen citalo) de que poderían recuperar as desgravacións na vivenda poden suscitar dúbidas.
Quizá para xustificar a irritación que produce a caída do ladrillo en Londres, o gobernador comentou: "Onde máis están caendo os prezos é na costa, onde chegou ao 55% e, por desgraza, moitos dos seus propietarios son anglosaxóns". A crise do euro.
O exame europeo tamén ofrece outras conclusións interesantes: as perdas previstas en hipotecas e en pemes son case iguais entre caixas e bancos, mentres que en empresas, estes arrastran o dobre que as caixas.
As conclusións do escenario máis benigno da EBA coinciden coas ofrecidas polo Banco de España en febreiro pasado, cando realizou un exercicio de streaptease do risco inmobiliario. Nel, o supervisor admitía que se determinou como potencialmente problemático nas caixas o 46% da exposición ao sector construtor e inmobiliario (217.000 millóns), é dicir, 100.000 millóns".
Ninguén pode esperar unha dixestión suave do denominado subprime español. Entre 1998 e 2008 iniciáronse 5,5 millóns de vivendas en España, moitas máis das necesarias. O parque especulativo é enorme e hoxe dise que existen entre 700.000 vivendas novas sen vender (segundo Fomento) e 800.000, segundo o servizo de estudos de CatalunyaCaixa. Houbo anos nos que España construía máis casas que en Reino Unido, Francia, Italia e Alemaña xuntas. Agora toca pagar a factura.
Segundo o último documento do supervisor, os bancos e as caixas teñen 30.000 millóns en terreos en propiedade por adxudicacións. Cos inmobles a medio construír que se quedou a banca, os pisos embargados a particulares, os pisos terminados sen vender e outros adxudicados, suman 65.000 millóns con problemas. E iso sen contar os créditos ao sector, nos que só aqueles cuxa garantía é o terreo sen edificar suman 60.000 millóns. É certo que parte desa cifra está saneada con provisións por cerca do 35%, unha cantidade que non será suficiente se a actual situación prolóngase.
O Goberno dixo que se absorbería a burbulla en tres anos, pero os expertos cren que tardará ata 2015. Ordóñez dixo que non vía motivo para esperar descensos adicionais no mercado e sinalou que o anuncio do PP (sen citalo) de que poderían recuperar as desgravacións na vivenda poden suscitar dúbidas.
Quizá para xustificar a irritación que produce a caída do ladrillo en Londres, o gobernador comentou: "Onde máis están caendo os prezos é na costa, onde chegou ao 55% e, por desgraza, moitos dos seus propietarios son anglosaxóns". A crise do euro.
3 comentarios:
Teniendo en cuenta que los bancos siempre que dicen que han perdido dinero, en realidad es que solo han dejado de ganarlo.Estamos ante un engaño mas de los poderosos para maquillar sus millones y el pueblo que somos tan incautos creamos que están en bancarrota,y lo único que les pasa es que según sus pretensiones ganarán 46.000 millones menos de lo que esperaban.Por lo tanto no tienen ningún interés en tirar de los ahorros y tapar su agujero,lo que pretenden es que todos nos hagamos cargo de sus problemas y ahorrar lo que ya tienen y meternos a todos en una trampa que ellos mismos alientan para acumular riquezas sin cesar a pesar del paro y la crisis.En el siglo XVIII no se andaron con chorradas, los ricos lo querían todo y se quedaron sin cabeza.Ese es el aviso que les podíamos dar a estos codiciosos,que es que dan ganas de cometer un disparate
Vivimos nun pais onde a xustiza, os politicos, certos empresarios, a igrexa, sen contar a casa real que acaban non só coa riqueza deste pais se non que se permiten os politicos ter un parque automobil o mesmo que Alemaña que ten 85 millóns de habitantes, para pasear aos seus concelleiros e a jefezuelos cos seus choferes privados e os seus garda costas. Somos un dos paises mais ricos de Europa, a primeira potencia con 54 millóns de turistas que deixan moito milleiro de euros, somos un pais que damos para comer a 47 millóns e a 54 millóns de turistas total ou menos 101 millóns e permitímonos o luxo de exportar millóns de toneladas dos nosos produtos da horta sen esquecer o resto. Quero saber onde vai toda esta riqueza creada, esta riqueza entre gurteles politicos e demais vividores con soldos que ninguen cirurxián de prestixio chega a alcanzar nos envian o pais na situacion que estamos e isto que goberne quen goberne.
Que solucións hai ? as solucións hai moitas e xustas. A primeira dar ao consumidor os medios adecuados para que consuma. A segunda liquidar a politicos que só serven para roubar e liquidar politicos que só serven para ir de enchentes e marisquerias. A terceira meter na carcel a ex presidentes que falan mal do seu pais e aconsellan de non investir en Spain. Dar ás empresas facilidades e eliminar certos impostos durante certo tempo a quen dean traballo a xovenes e menos xovenes. Eliminar do noso pais a ladróns, carteiristas e demais mafias. Pois temos bastantes cos nosos
Aquí estamos de nuevo los contribuyentes primos, los que si tenemos algo lo arriesgamos. Si estos bancos y cajas dieron dinero a troche y moche, que, además, no era suyo, ¿por qué los responsables de estas operaciones no responden con sus patrimonios de sus actos? Pues no, ellos a disfrutar de sus buenos sueldos y bonus y toda la madre que los parió, con perdón de su madre. Si yo no pago, me embargan, pues a ellos lo mismo. Yo no he sido el que ha tomado las decisiones, que, además han perjudicado a toda la economía y fomentado una inmigración innecesaria. Pero la cosa no acaba ahí. Ahí tenemos al listo de Rato y unos pocos más pniéndose sueldos de decenas de millones de las antiguas pesetas. ¿A cuenta de quien? ¿Quién es el que arriesga? ¿Ellos? ¿El Gobierno, si lo hay, no puede poner remedio a esto? Bien pronto ha bajado los sueldos de los funcionarios y congelado las pensiones. ¿No es esto más importante que la mandaga de la ley de los apellidos y otras ocurrencias de noche de juerga? Dirán que se van los cerebros. ¿Dónde están los cerebros que nos han traido esto?
Publicar un comentario