martes, 19 de xullo de 2011

NÓS OS ESTAFADOS

E é que os europeos non estamos salvando aos gregos nin a Grecia, senón á banca (especialmente aos bancos responsables do que padecemos).
Durante meses escoitamos todos os contos. Fíxonos todas as contas e fixéronnos trampa. De todo o que lin durante este tempo nada máis certeiro, esclarecedor e directo, que un artigo do noso paisano Antón Baamonde que debía ser de lectura obrigatoria. Explica Antón que "o groso da débeda grega estaba en mans privadas e converteuse por encantamento en débeda pública". Ponlle nomes e apelidos que xa moitos intuïamos: o Deutsche Bank alemán e o BNP francés, que conta coa estimable colaboración da política de Merkel e Sarkozy. E mentres nós endebedámonos eles seguen cobrando as súas curmás e bonos. Contaron ademais co autismo ¿inocente, cómplice? Dos mesmos economistas que agora recetan abaratar salarios, destruír o Estado de benestar, recortar dereitos...
O colega Antón Baamonde deixa claro que o último sacrificio de Grecia (e Portugal, Irlanda, talvez Grecia e ao peor España) é salvar aqueles bancos e aseguradoras alemáns e franceses que se se equivocaron dando créditos tiñan que pagar os seus erros co diñeiro dos seus accionistas...
E hai, no artigo do admirado Antón, un final tremendo, dramático: "de súpeto, mozos de clase media, formados nunha conciencia naif, de anuncio de Ikea, déronse conta de que poden xubilarse como precarios milieuristas, sen ter ocasión de saír da incerteza no eterno curso das súas vidas...." É certo, que a resposta á túa pregunta de ¿como reaccionará a sociedade ante esta frustración? Pode levarnos ao caos e depende dela a paz social, pois así están as cousas e "esta é a traxedia que hoxe se nos impón..."
Certo que todos somos, na nosa cota-parte, culpables e que, como moi ben di Baammonde, a sociedade viviu a síndrome do novo rico e de aí chegamos á segunda residencia o "a min deme duas" creando, criando, uns cidadáns que vivían aferrados ao corno da abundancia que non tiña fin... Pois xa chegou o trompazo. O que sucede é que banqueiros, financeiros, políticos, leváronse o golpe... nas nosas carnes...

2 comentarios:

UNO dixo...

Es inaudito que bancos como BBVA o Santander aunque reduciendo su Beneficio en un 13 o 15%, sigan presentado beneficios multimillonarios y los ciudadanos de apié sigamos pagando su fiesta con el dinero de los impuestos (Un trabajador del campo que paga el regimen especial agrario le paga a Botin para que se vaya a Monaco a ver la F1, gracias a las ideas y la agenda social de ZP Y Rubalcaba), MANDA HUEVOS.


Si esos 30 millones, se hubieran destinado a ayudar a aquellas familias con problemas para hacer frente al pago de sus hipotecas, quizas la morosidad no hubiera alcanzado de lleno la cuenta de resultado de los banqueros y las comisiones no subirian.


La subida de comisiones solo responde a que necesitan mantener su ritmo de vida como si nada pasara, mientras que la mayoria si tenemos que renunciar a muchas cosas.

UN GALEGO dixo...

Para los poderosos de este mundo sólo somos ganado. Los medios sólo buscan la noticia impactante, sea una nueva vuelta de tuerca contra los de siempre por parte de los mercados y sus aliados políticos, sea otra huelga general que no sirve para nada. Pero ni una palabra sobre los griegos, ni sobre los demás pueblos que están sufriendo penurias sin cuento por una crisis que no provocaron. Y mientras tanto los verdaderos responsables, financieros y políticos, se permiten el lujo de proponer más ajustes contra los más débiles mientras ellos siguen con su obsceno tren de vida. La deshumanización de este mundo es clamorosa. Ciertamente los más concienciados de esta situación podemos movilizarnos, pero difícilmente llegaremos a nada si no nos unimos a nivel continental. De nada sirve el 15-M si sólo ocurre en España. Jamás ningún gobernante hará caso a sus propuestas mientras desde Bruselas le presionan para lo contrario. Por eso sería básico que el movimiento se extendiera fuera de nuestras fronteras. Y no sólo el 15-M. Se echan de menos movilizaciones sindicales y políticas de izquierda a nivel europeo. ¿Para cuando una huelga general en toda la UE?, ¿a qué esperan los partidos de izquierda europeos para crear una plataforma a nivel continental, que permita que la izquierda adquiera fuerza en las instituciones no de un sólo país, algo inútil en estas circunstancias, sino en muchos a la vez?. Sólo cuando se consiga esa unidad de la izquierda y de la indignación a nivel europeo, estaremos en condiciones de presentar batalla a tanto sinvergüenza.