A verdade é que o pon difícil. Desde algúns ámbitos -poucos- inténtase desmontar no posible esa mala reputación que recaeu sobre a clase política; o terceiro problema do país, segundo repiten unha e outra vez os estudos do CIS. Pero non menos certo é que algúns partidos e cadros directivos non facilitan precisamente o labor.
E é que os escandalosos buracos contables deixados por algúns administradores dos diñeiros públicos, a proliferación de ERE falsos e outros episodios de corrupción están asentando a impresión de que "todos os políticos son iguais" e carrexando o descrédito non só dos protagonistas, senón tamén da clase política no seu conxunto.
¿É xusta tal xeneralización? Persoalmente, creo que non; que a realidade das cousas non acredita opinión tan negativa, digan o que digan as enquisas, as cartas ao director nos xornais ou os asiduos das redes sociais. Máis ben quero pensar que ese suspenso sen apenas excepcións á clase política puidese ser tamén nalgún xeito efecto derivado da crise económica, exacerbado no rigor da mesma.
A estes efectos máis dun recordou os tempos finais do thatcherismo cando non xa unha extensa e profunda crise, senón un non tan preocupante "declive económico" como o que se vivía abriu un debate emocional moi forte sobre as capacidades da clase política británica para reconducir ao país cara a tempos mellores.
Isto podería ser un pouco, ao meu xuízo, o que está sucedendo tamén aquí e agora. A nosa clase política -é verdade- practicou un certo autismo que lle distanciou dos cidadáns. Certo é tamén que o Goberno xestionou rematadamente mal a crise. Pero me pregunto se talvez non se estará cuestionando en demasía -acá e alá- a partidos e líderes políticos por algo que non está nas súas mans.
E é que, quéirase ou non, neste mundo globalizado, sen fronteiras económicas e financeiras, a conxuntura internacional é tamén responsable do que sucede en cada país, sen que os gobernos de turno poidan facer moito ou todo para saír da lameira e facelo xa.
As turbulencias en Bolsas e mercados vividas estes días en todo o mundo constitúen a mellor proba do que digo. Os cidadáns, no entanto, pasan indefectiblemente factura -acá e alá; tamén en Alemaña- cando se lles toca o peto. Por iso, hai quen ten moi claro que os ciclos económicos determinarán cada vez en maior medida os ciclos políticos. E como os primeiros serán cada vez máis curtos, os gobernos están abocados a ser cada vez menos duradeiros.
E é que os escandalosos buracos contables deixados por algúns administradores dos diñeiros públicos, a proliferación de ERE falsos e outros episodios de corrupción están asentando a impresión de que "todos os políticos son iguais" e carrexando o descrédito non só dos protagonistas, senón tamén da clase política no seu conxunto.
¿É xusta tal xeneralización? Persoalmente, creo que non; que a realidade das cousas non acredita opinión tan negativa, digan o que digan as enquisas, as cartas ao director nos xornais ou os asiduos das redes sociais. Máis ben quero pensar que ese suspenso sen apenas excepcións á clase política puidese ser tamén nalgún xeito efecto derivado da crise económica, exacerbado no rigor da mesma.
A estes efectos máis dun recordou os tempos finais do thatcherismo cando non xa unha extensa e profunda crise, senón un non tan preocupante "declive económico" como o que se vivía abriu un debate emocional moi forte sobre as capacidades da clase política británica para reconducir ao país cara a tempos mellores.
Isto podería ser un pouco, ao meu xuízo, o que está sucedendo tamén aquí e agora. A nosa clase política -é verdade- practicou un certo autismo que lle distanciou dos cidadáns. Certo é tamén que o Goberno xestionou rematadamente mal a crise. Pero me pregunto se talvez non se estará cuestionando en demasía -acá e alá- a partidos e líderes políticos por algo que non está nas súas mans.
E é que, quéirase ou non, neste mundo globalizado, sen fronteiras económicas e financeiras, a conxuntura internacional é tamén responsable do que sucede en cada país, sen que os gobernos de turno poidan facer moito ou todo para saír da lameira e facelo xa.
As turbulencias en Bolsas e mercados vividas estes días en todo o mundo constitúen a mellor proba do que digo. Os cidadáns, no entanto, pasan indefectiblemente factura -acá e alá; tamén en Alemaña- cando se lles toca o peto. Por iso, hai quen ten moi claro que os ciclos económicos determinarán cada vez en maior medida os ciclos políticos. E como os primeiros serán cada vez máis curtos, os gobernos están abocados a ser cada vez menos duradeiros.
1 comentario:
Na política, sempre se debe de velar, polo ben común. O ben do todo. Polo mesmo, é que os medios a utilizar na política, son fundamentais. Xa que non poden estar viciados. Non dá o mesmo, o tipo de medio que se utiliza en política, para chegar ao fin. Non se debe de pensar na política, como a concepción de Maquiavelo. Ou sexa, o fin xustifica os medios. En política, aquela consigna non pode ou non debe operar. Xa que se os medios para chegar ao fin, son intrinsecamente malos, pois ben, o fin por máis bo que sexa, atoparase viciado. Polo mesmo, as autoridades electas, deben ser escollidas por ter unha traxectoria recta, dentro da política. Deben ser persoas ás cales poder imitar, polo resto da sociedade. Unha mostra de rectitud e decencia fronte a cidadanía. Doutro xeito, con persoas ou autoridades corruptas, que vician os medios e que exercen de xeito incorrecto a potestade que lles entregou o pobo, o camiño seguro, será a unha corrupción xeneralizada do fin da política. Non existirá ben común, senón que ben para algúns, para aqueles próximos a esas autoridades.
Publicar un comentario