O Goberno tomou decenas de medidas anticrisis moitas delas cosméticas, anuncian máis para o próximo Consello de Ministros e seguramente non serán suficientes porque Europa, os mercados e a propia evolución da crise, coa economía paralizada, demandarán axustes máis dolorosos.
Pero a reforma necesaria da que foxen todos os partidos e que terán que acometer, polas boas ou polas malas, é o adelgazamento da estrutura política das Administracións Públicas: central, autonómica, provincial e municipal, un recorte necesario -por aí vai Italia- para a viabilidade económica do país que non pode soster estruturas tan custosas e ineficientes.
Dicía Juan Rosell tras a súa elección á fronte dos empresarios que "debemos adelgazar as graxas dun Estado demasiado grande e voluminoso". Un país que fixo reconversións en diferentes sectores, como o industrial, engadía, non debe ter medo á necesaria reconversión das Administracións Públicas para ter un Estado "máis pequeno, pero máis forte e eficiente".
Desde fai meses, a asfixia económica dos concellos, que en Galicia é alarmante, espertou a necesidade de reducir o seu número e é recorrente o debate sobre as Deputacións que agora ten entretidos a socialistas e populares que se declaran partidarios de mantelas se as gobernan e de suprimilas se están na oposición.
Pero unha reforma seria das administracións públicas, ademais de en concellos e Deputacións, ten que entrar de cheo na estrutura e armazón administrativo do Estado e das Comunidades Autónomas, sobredimensionados e irracionais, sen que iso implique cuestionar o modelo autonómico. Sobran exemplos de organismos duplicados, empresas pantasma, aparellos clientelares, dispendios e hipertrofia funcionarial.
A administración española é un xigantesco xardín que creceu de forma desordenada e silvestre, cheo de disfuncionalidades e pragas e necesita unha poda urxente, di Ignacio Camacho. Esa "poda" profunda das administracións hipertrofiadas é a reforma institucional pendente que ha de sustentarse nun bo proxecto, necesita amplo consenso e un gran pacto político. É dicir, require altura de miras dos políticos para facer o Estado máis delgado, áxil, eficiente no servizo ao cidadán e economicamente sostible...
Pero a reforma necesaria da que foxen todos os partidos e que terán que acometer, polas boas ou polas malas, é o adelgazamento da estrutura política das Administracións Públicas: central, autonómica, provincial e municipal, un recorte necesario -por aí vai Italia- para a viabilidade económica do país que non pode soster estruturas tan custosas e ineficientes.
Dicía Juan Rosell tras a súa elección á fronte dos empresarios que "debemos adelgazar as graxas dun Estado demasiado grande e voluminoso". Un país que fixo reconversións en diferentes sectores, como o industrial, engadía, non debe ter medo á necesaria reconversión das Administracións Públicas para ter un Estado "máis pequeno, pero máis forte e eficiente".
Desde fai meses, a asfixia económica dos concellos, que en Galicia é alarmante, espertou a necesidade de reducir o seu número e é recorrente o debate sobre as Deputacións que agora ten entretidos a socialistas e populares que se declaran partidarios de mantelas se as gobernan e de suprimilas se están na oposición.
Pero unha reforma seria das administracións públicas, ademais de en concellos e Deputacións, ten que entrar de cheo na estrutura e armazón administrativo do Estado e das Comunidades Autónomas, sobredimensionados e irracionais, sen que iso implique cuestionar o modelo autonómico. Sobran exemplos de organismos duplicados, empresas pantasma, aparellos clientelares, dispendios e hipertrofia funcionarial.
A administración española é un xigantesco xardín que creceu de forma desordenada e silvestre, cheo de disfuncionalidades e pragas e necesita unha poda urxente, di Ignacio Camacho. Esa "poda" profunda das administracións hipertrofiadas é a reforma institucional pendente que ha de sustentarse nun bo proxecto, necesita amplo consenso e un gran pacto político. É dicir, require altura de miras dos políticos para facer o Estado máis delgado, áxil, eficiente no servizo ao cidadán e economicamente sostible...
1 comentario:
No puedo estar más de acuerdo. Además he leído su artículo sobre la banca pública. Siempre he sido un firme partidario de un sector público fuerte, no sólo en lo que respecta a la banca, aunque sea sin llegar a un sistema socialista que no es tanto. Sí en sectores esenciales como la energía, la radio y la televisión, las comunicaciones, las telecomunicaciones y, ¿cómo no? La banca. Sería una garantía para superar situaciones como la que estamos padeciendo ahora. Debo decir también que el boom económico que nos lleva a este "sumidero" se produce cuando se enmascara la apariencia de nuestra economía precisamente con la privatización de compañías como Telefónica, Argentaria, Iberia, Tabacalera y otras. Fueron gobiernos del PP los que obraron el "milagro económico español" vendiendo el patrimonio que los ciudadanos españoles habíamos conseguido, a pesar de la dictadura, con años y años de esfuerzo y con una aportación extraordinaria a la fortaleza de estas empresas que se ofertaron como un saldo a los que ahora nos exigen más y más sacrificios. Además se vendieron sin tener en cuenta el valor añadido que habíamos aportado los españoles durante décadas. Esa apariencia de "país rico" nos llevó al endeudamiento familiar generalizado. Claro que en ese proceso nos olvidamos nuestra vieja tradición picaresca que ya pusieron de manifiesto los escritores del Siglo de Oro. De manera que a la par que nos endeudábamos, seguíamos pagando sin IVA (o permitiendo que nos cobraran sin IVA porque era más barato), aceptando pequeñas dádivas a cambio de "pequeños favores" urbanísticos o simplemente llevándonos a casa los folios y los bolígrafos de la oficina o, todavía peor, los medicamentos y material sanitario de nuestros hospitales públicos y privados. Y ahora nos hemos dado cuenta de que no éramos tan ricos y somos "clase media-media" tirando a baja. Pero hemos vivido como nuestros vecinos del barrio bien (los del norte) pretendiendo crear un estado del bienestar que no encajaba con nuestra mentalidad (lamento la generalización) y que ahora nos hacen pagar. Con Argentaria en manos del Estado otro gallo nos hubiera cantado. Un saludo y gracias por su clarividencia
Publicar un comentario