EMPREGO

En eleccións anteriores, a estas alturas da precampaña partidos e candidatos xa tiñan feitas unas cantas promesas para captar o voto do electorado, pero nesta ocasión a magnitude da crise failles ser máis comedidos e prudentes. Aínda que non sempre.
A principios de xullo o candidato socialista nun encontro con militantes do seu partido en Santiago afirmou con rotundidade: "Sei o que temos que facer para crear emprego" e agora fala de "keynesianismo laboral", de crear emprego achegando créditos públicos ás Pemes, cando as contas públicas están escuálidas e comprometido o equilibrio orzamentario.
Na beirarrúa de en fronte, o secretario de comunicación do partido popular, anunciou alegremente que aspiran a crear 3,5 millóns de novos empregos. No Foro Nacional do Emprego que celebrou o partido en Canarias, o seu xefe dixo que o plan de emprego do PP pasa por un contrato único e a negociación salarial en cada empresa, ademais de "falar coa banca para ver en que poden axudar" que máis que axudar a crear emprego pediralle axuda para solucionar os seus propios problemas.
É natural que os dous candidatos falen do paro en campaña porque é a primeira preocupación dos españois. Pero a Rubalcaba e a Rajoy -e aos seus equipos- hai que pedirlles máis rigor e seriedade no tratamento do problema máis complexo que ten o país. Tan complexo e difícil que nos últimos anos dedicáronse a políticas activa de emprego miles de millóns, o Goberno fixo reformas, realizou numerosos axustes e, con todo, non deixou de crecer. Tampouco a oposición debe ter as ideas claras porque ao longo da lexislatura non presentou propostas para facerlle fronte.
Que non se enganen nin frivolicen, o emprego non o vai a recuperar un goberno só, por encantamento, porque require de amplas colaboracións. Por iso, cada un dos dous candidatos debería comprometerse, se recibe o mandato de gobernar, a convocar ás forzas políticas, económicas e sociais -a todas- para coñecer as súas ideas e achegas e buscar xuntos solucións a este problema que é unha urxencia nacional. Non só polo drama que supón para os parados e as súas familias, senón polo que implica de parálises da economía cuxa reactivación e crecemento é unha premisa necesaria para manter o que queda do estado de Benestar. E para a supervivencia do país...