Multimillonarios pedindo que se lles grave máis soa como pavos presentándose voluntarios para cumprir co seu deber o día de Nadal. Pero iso é o que uns poucos ricos e famosos capitalistas franceses e executivos fixeron esta semana. Ao parecer, emulando a Warren Buffett, dixeron estar dispostos a pagar un imposto "excepcional" para axudar a Francia a saír dos seus problemas orzamentarios. Poida que tivesen algunha idea do que se aveciñaba: dous días despois, o Goberno francés impuxo unha recarga do 3% para os maiores ingresos. Pero quizá Francia non sexa o único. A maior parte dos Goberno occidentais recoñece agora que gravar aos ricos é un tema que volveu á axenda, logo de tres décadas reverenciando a teoría do chorreo que establece que reducir impostos ás rendas máis altas beneficia a toda a economía.
É certo que as chamadas a gravar aos ricos supón un terreo fértil para o populismo en calquera parte, e segue sendo o lema para algúns políticos de esquerda que buscan un fácil rédito electoral. Ademais, a maior parte dos Gobernos descubriron que gravar aos ricos non conta cando se trata de cuestións orzamentarias. O seu número reducido non leva a cubrir os buracos fiscais. E depende de como se defina a un rico: canto maior sexa o limiar, menor é o ingreso.
O Goberno francés situou o límite en 500.000 euros ao ano. O imposto extra francés contribuirá con menos dun 2% da rolda de axuste fiscal desta semana.
Pero esa non é a cuestión. No mundo real, o crecemento na década antes da crise financeira foi sobre todo desigual en occidente. Incrementar esas desigualdades en época de prosperidade talvez pase máis desapercibido, pero é inaceptable en tempos de recesión.
Os Gobernos só poden aprobar orzamentos austeros, se convencen de que a dor será compartido por todos. Nese sentido, gravar aos ricos é un exercicio económico san e unha boa políticica. Pierre Briançon.
É certo que as chamadas a gravar aos ricos supón un terreo fértil para o populismo en calquera parte, e segue sendo o lema para algúns políticos de esquerda que buscan un fácil rédito electoral. Ademais, a maior parte dos Gobernos descubriron que gravar aos ricos non conta cando se trata de cuestións orzamentarias. O seu número reducido non leva a cubrir os buracos fiscais. E depende de como se defina a un rico: canto maior sexa o limiar, menor é o ingreso.
O Goberno francés situou o límite en 500.000 euros ao ano. O imposto extra francés contribuirá con menos dun 2% da rolda de axuste fiscal desta semana.
Pero esa non é a cuestión. No mundo real, o crecemento na década antes da crise financeira foi sobre todo desigual en occidente. Incrementar esas desigualdades en época de prosperidade talvez pase máis desapercibido, pero é inaceptable en tempos de recesión.
Os Gobernos só poden aprobar orzamentos austeros, se convencen de que a dor será compartido por todos. Nese sentido, gravar aos ricos é un exercicio económico san e unha boa políticica. Pierre Briançon.
Ningún comentario:
Publicar un comentario