NON HAI ARGUMENTOS

Canto máis a intentan xustificar, menos se entende a reforma constitucional que alumaron PSOE e PP para que, a partir de 2020, é dicir, dentro de oito anos longos, as Administracións públicas haxan de observar un teito de gasto e, xa que logo, un control do déficit.
Din que así se acougará aos mercados, aínda que haberá que velo, porque, de momento, a soada curmá de risco segue roldando os 300 puntos, algo que ata fai ben pouco significaba asomarse ao abismo da intervención, pero ao que nos estamos afacendo sen maiores sobresaltos. Din tamén que foi unha esixencia do eixo franco-alemán. Pode ser. Pero sorprende que así llo demandaron a un presidente e a un Goberno practicamente en funcións, cunhas eleccións a tres meses vista chamadas a resituar no poder a un partido que desde os tempos de José María Aznar vén predicando precisamente iso: a estabilidade orzamentaria.
Sexa como fose, o certo é que os actuais -e sen falar da exculpación de Bárcenas- están sendo malos días para o Partido Socialista. De entrada, coa aceptación dunha reiterada proposta do Partido Popular cal é levar á Constitución o teito de gasto, o PSOE e as súas tribunas mediáticas quedáronse sen un dobre argumento ou tópico: que o PP non tiña programa nin ofertas que presentar e que non arrimaba o ombreiro.
Por outra banda, da man da señora Cospedal déuselles en Castela-A Máncha unha proba bastante fiable de como é posible reducir gasto ordinario e equilibrar as contas públicas sen tocar as políticas sociais, algo que o socialismo gobernante e opinante viña presentado como a cuadratura do círculo.
Resulta así patético ver estes días ao candidato Rubalcaba querendo asomar a cabeza no páramo que lle rodea. Por unha banda, pondo de relevo a perversidad do déficit, cando el foi ata fai ben pouco membro destacado dun Goberno cuxa Facenda pública pasou de rexistrar un superávit do 1,9 por cento en 2007 a un déficit do 11,1 só dous anos despois. Por outra, intentado primeiro aparecer como o inspirador dunha certa flexibilidade no contido da reforma, aínda que nela non tivo nin arte nin parte, e despois, presentándose como muñidor da obediencia dentro do partido. Claro, que non menos patética resultou a figura do ínclito señor Duran, que habendo sido nesta lexislatura o principal valedor do presidente Zapatero, non cesa de cargar contra el e de alarmar cun eventual "choque de trens" entre Cataluña e España. ¡Coma se Cataluña tivese maquinista propio e específico e non fose unha máis das dezasete comunidades autónomas!..