Non é posible unha Unión Europea construída desde nacionalismos interiores con déficit de solidariedade. Se tiña e aínda ten sentido unha Europa Unida é mediante a conxunción de dous mecanismos: cesión de soberanía para organizar e harmonizar un goberno europeo e solidariedade entre os grandes e os pequenos como membros dunha familia. Armonización económica e fiscal, responsabilidade colectiva e protección conxunta contra os especuladores. Se isto crébase por medos electorais da señora Merkel, esa Europa que nos ofrecen Francia e Alemaña non ten moito sentido. E corremos todos o risco de que se xere unha corrente antieuropea porque a oferta neoliberal faga imposible unha Europa da solidariedade.
A imaxe que se está estendendo pode provocar receos dificilmente reversibles. Se os alemáns recibiron inmensas axudas, no que se coñeceu como o Plan Marshall, para reconstruír a Alemaña que destruíran os alemáns que apoiaron a Adolf Hitler -que eran case todos- non parece lóxico que a próspera Alemaña do século XXI queira retroceder a situacións de nacionalismo interno por non compartir a sorte do Euro e o desenvolvemento dos países máis atrasados.
Existen algúns tópicos que se fan insoportables. O primeiro é a afirmación de que "Alemaña fixo os seus deberes". Fai poucos anos non cumpriron as condicións de déficit e ninguén lles puxo contra a parede.
A segunda é a de que "vivimos por encima das nosas posibilidades". Nós non tiñamos problemas para pagar as nosas débedas ata que a crise financeira conduciu ao contrasenso de que quen a provocaron están sacando tallada da especulación. Os salarios en España non teñen que ver cos dos traballadores alemáns, salvo no nivel das clases executivas que se saen da táboa por arriba.
Se Alemaña e Francia quérense desentender de Europa corren o risco de que unha gran parte de Europa quéirase desentender deles. Todos sairiamos perdendo dunha volta ao estado anterior do tratado de Maastricht, pero nada é irreversible excepto a morte.
A imaxe que se está estendendo pode provocar receos dificilmente reversibles. Se os alemáns recibiron inmensas axudas, no que se coñeceu como o Plan Marshall, para reconstruír a Alemaña que destruíran os alemáns que apoiaron a Adolf Hitler -que eran case todos- non parece lóxico que a próspera Alemaña do século XXI queira retroceder a situacións de nacionalismo interno por non compartir a sorte do Euro e o desenvolvemento dos países máis atrasados.
Existen algúns tópicos que se fan insoportables. O primeiro é a afirmación de que "Alemaña fixo os seus deberes". Fai poucos anos non cumpriron as condicións de déficit e ninguén lles puxo contra a parede.
A segunda é a de que "vivimos por encima das nosas posibilidades". Nós non tiñamos problemas para pagar as nosas débedas ata que a crise financeira conduciu ao contrasenso de que quen a provocaron están sacando tallada da especulación. Os salarios en España non teñen que ver cos dos traballadores alemáns, salvo no nivel das clases executivas que se saen da táboa por arriba.
Se Alemaña e Francia quérense desentender de Europa corren o risco de que unha gran parte de Europa quéirase desentender deles. Todos sairiamos perdendo dunha volta ao estado anterior do tratado de Maastricht, pero nada é irreversible excepto a morte.
Ningún comentario:
Publicar un comentario