xoves, 15 de setembro de 2011

NUDISMO ECONÓMICO

Equivócanse de punta a cabo quen aseguran que a sociedade está cansada da política e os seus protagonistas. Non é certo que os cidadáns dean as costas ao sistema. Lonxe diso, abonda con que o Senado e o Congreso póñanse de acordo para facer públicas as declaracións de bens das súas señorías e, de súpeto, as web colápsanse ante os millóns de españolitos que intentan saber se o senador da súa circunscrición está entre os adiñeirados ou se, pola contra, figura como pagador de hipoteca e propietario, a medias coa súa muller, dunha praza de garaxe.
E o problema é que neste país, ata agora, era un tabú falar dos bens das súas señorías. De feito, os parlamentarios afanábanse en ocultar as súas posesións, aínda que accedesen a elas pola "desgraza" de herdar dun pai rico. Desde logo, estamos moi lonxe de Estados Unidos, onde vales segundo o que tes e onde un político con fortuna é o exemplo a seguir, posto que se é capaz de administrar ben o seu, tamén debe ser capaz de facelo co dos demais.
Aquí, un político rico é un presunto chourizo ao que a fiscalía xa terá picado o teléfono, amigo de construtores corruptos (os construtores sempre o son, polo menos no imaxinario popular), e con escuras conexións co narcotráfico (por suposto, só chégase a millonario se se ten relación con algún cartel colombiano).
Por non poder, nin tan sequera o xefe dos sindicalistas pode irse de vacacións a un cruceiro de luxo que, por suposto, pagou do seu peto co diñeiro que obtén, en parte, grazas ás cotas dos afiliados e, da outra, ás millonarias subvencións coas que o Goberno segue retribuyendo o labor de sindicalistas que, un bo día, son capaces de sacrificar a súa carreira profesional polo ben xeral e convértense nesa estraña figura que é o liberado.
O problema é que, a recado, ese militante no partido progre ou ese representante dos traballadores disfrázanse de proletarios sen selo, porque polos seus cargos, por suposto, non o son. Gañan só en dietas dez veces o salario mínimo interprofesional que se negan a incrementar e dálles vergoña que se saiba que as súas contas bancarias convértenos en clientes vip da entidade, candidatos a posuír unha Sicav desas polas que se cotiza pouquiño, capaces de tutear ao mismísimo Amancio Ortega cando Forbes saca a súa lista.
Por iso, é positivo que os políticos se desnuden, polo menos financieramente. Así se pode intuír o que dará de si a súa xestión e, por suposto, cando teña que facer pública a seguinte declaración saberase se o seu enriquecemento seguiu unha senda demasiado rápida...

Ningún comentario: