Xa coñecen o chiste do empresario que explicaba "o seu" regra do dous por cento para pór prezo nas etiquetas: multiplicar cen por dous.
Estremece escoitar ao presidente da patronal pedir que se impoña, xa desde a gardería, unha materia para facer dos nenos de hoxe empresarios do mañá.
Xa fai menos grazas que o seu número dous -coñecido en Madrid pola cantidade de obras que realiza para a administración onde reina dona Esperanza- explique que "ao peor" (se non gañan os seus) os ricos, con moitos aforros e unha sicav, están dispostos a subirche os impostos, pois "xa pagaches por esas ganancias e, ademais, se che cabrean moito che marchas coa pasta a un dos cen mil paraísos fiscais que existen no mundo".
Seguro que iso, como evitalo, figura nunha das leccións sobre como "ser empresarios e non pagar no intento" que pediu o seu xefe para incorporar no calendario lectivo dos "pezqueñines".
Oia vostede: para o que aforra cen euros da nómina (que xa sufriu a pertinente retención de Facenda) o diñeiro acumulado tamén supón outra "poda" na declaración anual.
E se vostede chama á insumisión fiscal para que os pobrecitos das sicav leven a pasta en sacos a Suíza, vía Iberia ou o Jaguar por estrada, saiba que iso pode evitarse coa policía.
Tamén é certo que pode perfeccionarse a "tocata e fuga de capitais" incluíndoa nun par de clases nesa materia infantil que propón a patronal e, xa postos, levar as clases á universidade, onde o noso paisano o exbanquero e exrecluso, visitante asiduo a unha televisión ¡dando clases de economía e moral! fala de economía e empresas, ou calquera dos inventores de bonos-lixo, o timo da estampita ou aquel tan divertido da cadea onde mil persoas (para non perder a cadea) puñan mil duros cada pagán e unha soa tiraba da cadea e forrábase.
O problema é que hai dúas clases de empresarios: os emprendedores, necesarios en calquera sistema económico e cooperadores imprescindibles no desenvolvemento dun país, e os depredadores, que levan á ruína a miles de concidadáns, mentres navegan a toda pasta, as máis das veces co vento favorable das subvencións...
Estremece escoitar ao presidente da patronal pedir que se impoña, xa desde a gardería, unha materia para facer dos nenos de hoxe empresarios do mañá.
Xa fai menos grazas que o seu número dous -coñecido en Madrid pola cantidade de obras que realiza para a administración onde reina dona Esperanza- explique que "ao peor" (se non gañan os seus) os ricos, con moitos aforros e unha sicav, están dispostos a subirche os impostos, pois "xa pagaches por esas ganancias e, ademais, se che cabrean moito che marchas coa pasta a un dos cen mil paraísos fiscais que existen no mundo".
Seguro que iso, como evitalo, figura nunha das leccións sobre como "ser empresarios e non pagar no intento" que pediu o seu xefe para incorporar no calendario lectivo dos "pezqueñines".
Oia vostede: para o que aforra cen euros da nómina (que xa sufriu a pertinente retención de Facenda) o diñeiro acumulado tamén supón outra "poda" na declaración anual.
E se vostede chama á insumisión fiscal para que os pobrecitos das sicav leven a pasta en sacos a Suíza, vía Iberia ou o Jaguar por estrada, saiba que iso pode evitarse coa policía.
Tamén é certo que pode perfeccionarse a "tocata e fuga de capitais" incluíndoa nun par de clases nesa materia infantil que propón a patronal e, xa postos, levar as clases á universidade, onde o noso paisano o exbanquero e exrecluso, visitante asiduo a unha televisión ¡dando clases de economía e moral! fala de economía e empresas, ou calquera dos inventores de bonos-lixo, o timo da estampita ou aquel tan divertido da cadea onde mil persoas (para non perder a cadea) puñan mil duros cada pagán e unha soa tiraba da cadea e forrábase.
O problema é que hai dúas clases de empresarios: os emprendedores, necesarios en calquera sistema económico e cooperadores imprescindibles no desenvolvemento dun país, e os depredadores, que levan á ruína a miles de concidadáns, mentres navegan a toda pasta, as máis das veces co vento favorable das subvencións...
1 comentario:
Durante mucho tiempo deseamos tener cerca ese 'sueño americano' que nos habían vendido como paradigma de la libertad, modélico, fascinante, perfecto. El sueño de muchas generaciones.
Ahora que lo tenemos enfrente, nos damos cuenta de que solo tiene un enorme pilar: el dinero como único objetivo y la avaricia ilimitada para conseguirlo. Nunca la frase 'ten cuidado con lo que desees, puedes conseguirlo algún dia' tuvo una confirmación más absoluta y nefasta.
Publicar un comentario